opowieść o niespełnionym pisarzu, którego życie pozostawia wiele do życzenia.
niby ma żonę, z którą jest od długiego czasu i którą poznał w dziwno-romantycznych okolicznościach, co przemawia na plus, ale jednak nie jest z nią szczęśliwy.
niby ma jedną kochankę, która jest zdystansowana, gdy tego wymaga sytuacja, a namiętna i zmysłowa, gdy może sobie na to pozwolić. lecz nadal nie przynosi mu to szczęścia.
niby ma kolejną kochankę, którą poznał przypadkowo, z którą podróżuje po kraju niczym młody, zakochany chłopak, lecz w efekcie zostawia ją po dwunastu latach miotania się między tym, co do niej czuje.
relacje rodzinne pozostawiają wiele do życzenia - ojciec stworzył portret siebie jako wielkiej gwiazdy tenisa, matka podniecała ogień pod owym przedstawieniem. a Robert jest tylko niespełnionym pisarzem, który nie spełnił oczekiwań matki, a co gorsza, swoich.
w pewnej chwili los się odwraca, by na końcu wrócić do tak samo beznadziejnego punktu, w którym zaczęliśmy poznawać historię R.
bo, jak sam bohater mówi, "życie jest absurdem, świętym absurdem, ale nawet i święty absurd pozostaje tylko absurdem".

long story short: historia niby oklepana (kto w tych czasach nie jest niespełnionym artystą?), ale jako całość prezentuje się w porządku, kopalnia zdań do podkreślenia, kilka z nich drapie pod skórą i zostaje na dłużej w pamięci, R. nie budzi co prawda sympatii, ale w efekcie końcowym jest się z nim w pewnym sensie związanym.
ps. dziwne ostatnie zdanie. dziwny jego wydźwięk.

opowieść o niespełnionym pisarzu, którego życie pozostawia wiele do życzenia.
niby ma żonę, z którą jest od długiego czasu i którą poznał w dziwno-romantycznych okolicznościach, co przemawia na plus, ale jednak nie jest z nią szczęśliwy.
niby ma jedną kochankę, która jest zdystansowana, gdy tego wymaga sytuacja, a namiętna i zmysłowa, gdy może sobie na to pozwolić. lecz...