Lata dwudzieste i trzydzieste są trochę moją obsesją, jest to takie słodko-gorzkie uczucie, bo mogę o nich czytać, Karierę Nikodema Dyzmy jako serial znam chyba na pamięć, ale jednocześnie, widzę w tym okresie wszystko, co było w nim koszmarne, a było tego dużo. Cały ten okres, kojarzy mi się z kastowością, sztucznością i niezdrowymi oparami, z zanikiem prawdziwej kobiecości w modzie i uniformizacją, również z dydaktyzmem. Ta książka, której największa siła opiera się na opisywaniu tematu, który również dzisiaj wzbudza kontrowersje, jest dobra, ale taka właśnie-dydaktyczna, momentami ten dydaktyzm, szczególnie pod koniec, jest bardzo natarczywy, i jest to bardzo nieprzyjemne. Nie jestem uprzedzona, ale natręctwa wszelkiego rodzaju są dla mnie czymś odstręczającym. Całość napisana jest bardzo przyjemnym, lekkim językiem, który na dobrą sprawę jest wręcz poetycki; jednak liczą się tutaj tylko dwaj bohaterowie, cała reszta jest dość papierowa, a wszyscy poza nimi, no, prawie wszyscy, są mniej lub bardziej obrzydliwi; co sprawia nienaturalne wrażenie, że najważniejsza dwójka, to dwa niewinne, uciśnione aniołki, latające nad wszystkimi innymi.
Mimo wszystko, jest to ciekawe studium tego, jak można się pogubić w sowich życiowych wyborach, jak bardzo można dać się zaślepić, dając się złapać na słodką historyjkę pierwszej z brzegu chamowatej panny służącej; nie będę nazywać tego łagodniej, bo po prostu nie warto. Jak również to, że szacunkiem mogą cieszyć się osoby, które nie są go warte, ale ich prawdziwa wartość przesłania dym, opary, niezdrowa atmosfera, która wcale razem z końcem dwudziestolecia nie zanikła całkowicie.

Lata dwudzieste i trzydzieste są trochę moją obsesją, jest to takie słodko-gorzkie uczucie, bo mogę o nich czytać, Karierę Nikodema Dyzmy jako serial znam chyba na pamięć, ale jednocześnie, widzę w tym okresie wszystko, co było w nim koszmarne, a było tego dużo. Cały ten okres, kojarzy mi się z kastowością, sztucznością i niezdrowymi oparami, z zanikiem prawdziwej...