Jak na razie, to druga poznana przeze mnie powieść Steinbecka. Pamiętam, że czytając "Grona Gniewu" doświadczałam takiej emocjonalnej mieszanki, że bliska byłam wybuchu, co w moim przypadku stanowi najwyższy komplement dla tak działającej literatury:) "Zima..." nie przywiodła mnie do takiego stanu (no, może poza kilkoma ostatnimi stronami), stąd mam świadomość, że nie jest ona najwyższym literackim dokonaniem Noblisty. Nie ubolewam, bynajmniej - wszak najlepsze ciągle mam przed sobą:)
Mimo, iż książkę w całości oceniam jako przeciętną, styl Autora powoduje, że czytałam ją z przyjemnością. Niestety, nie polubiłam żadnej postaci, a Ethan Hawley wyjątkowo mnie irytował ze swoją przerysowaną kurtuazją w stosunku do żony i gadaniem do puszek z fasolką czy też innym groszkiem. Zabrakło mi też głębokiego wniknięcia w jego tok rozumowania i choć wiem, że mogę to sobie dowolnie interpretować, czuję lekki niedosyt. Steinbeck pokazał przyczyny i skutki zachowania Etha, ale zbyt mało, jak dla mnie, jest tego, co "po drodze" dzieje się w jego głowie i sumieniu...
Jednak bez względu na ocenę od strony literackiej, Autor na pewno posiał niepokój i dał do myślenia.

Jak na razie, to druga poznana przeze mnie powieść Steinbecka. Pamiętam, że czytając "Grona Gniewu" doświadczałam takiej emocjonalnej mieszanki, że bliska byłam wybuchu, co w moim przypadku stanowi najwyższy komplement dla tak działającej literatury:) "Zima..." nie przywiodła mnie do takiego stanu (no, może poza kilkoma ostatnimi stronami), stąd mam świadomość, że nie jest...