Nigdy wcześniej nie spotkałam się z twórczością Evansa. Chyba się przede mną ukrywał. Moje odkrycie zawdzięczam zakupom impulsywnym w Czarny Piątek w mojej ulubionej księgarni internetowej.

Czasem tak się zdarza, że zakochujemy się w pisarzu od pierwszego przeczytania. Zupełnie nic nie wiemy o nim ani o jego twórczości. Po prostu jego sposób pisania trafia do nas tak jak żaden inny i to już od pierwszej książki. Ja pokochałam tak Irvinga od "Zanim Cię znajdę", Norę Roberts od "Kwestii wyboru" i Cecelię Ahern od "Love, Rosie". Teraz trafiło mnie przy "Obietnicy pod jemiołą".

"Obietnica pod jemiołą" to jedna z tych powieści, które czyta się jednym tchem. Po prostu nie można jej odłożyć. Jeszcze jeden rozdział... Tylko jeden kolejny... No, ten już jest naprawdę ostatni... Epilog... Koniec? Tak szybko???

Nie wyobrażam sobie jak można podnieść się po czymś takim, co przeżyła Elise. Czy jest coś gorszego od śmierci dziecka? Tak. Sytuacja, gdy świadomie lub nieświadomie przyłożyło się do tego rękę. Piekło ma kilka poziomów cierpienia.

Czy Nicholas byłby tym samym człowiekiem, gdyby nie doświadczył tej strasznej tragedii? Coś takiego sprawia, że natychmiast doroślejesz. W jednej chwili jesteś nieodpowiedzialnym, beztroskim dzieciakiem, a w następnej w pełni świadomą swoich czynów dorosłą osobą. Pomijasz wszystko, co jest pomiędzy.

Jeden błąd zmienia wszystko: całe twoje życie, życie twojej rodziny. Jedna sekunda, a potem nic już nie jest takie samo. Życie to nie gra komputerowa. Po komunikacie "Game over" nie wracasz na pierwszy level i nie zaczynasz od początku. Możesz rwać włosy z głowy, wzywać Boga, odchodzić od zmysłów. "I cokolwiek uczynię zamieni się na zawsze w to, co uczyniłam".

Elise pozbierała się po swojej stracie. Nie tryska radością, ale funkcjonuje. Życie Nicholasa przebiega podobnie. Kilka razy podjął nawet próbę stworzenia związku, ale za każdym razem czuł opór. Żadna kobieta nie mogła go zrozumieć. Cała nadzieja w Elise.

Złe rzeczy po prostu się zdarzają. Nie wybierają tylko złych ludzi. Los nie jest sprawiedliwy każąc nam żyć z takim piętnem.

To naprawdę piękna, wzruszająca i podnosząca na duchu historia.

Nigdy wcześniej nie spotkałam się z twórczością Evansa. Chyba się przede mną ukrywał. Moje odkrycie zawdzięczam zakupom impulsywnym w Czarny Piątek w mojej ulubionej księgarni internetowej.

Czasem tak się zdarza, że zakochujemy się w pisarzu od pierwszego przeczytania. Zupełnie nic nie wiemy o nim ani o jego twórczości. Po prostu jego sposób pisania trafia do nas tak jak...