Hanya Yanagihara udowodniła już "Małym życiem", że potrafi pisać unikatowe i wyjątkowe książki. Sięgając po "Ludzi na drzewach" miałam nadzieję, że zostanę tak samo pozytywnie zaskoczona jak w poprzednim wypadku. Niestety po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów byłam gorzko rozczarowana. Opisy strasznie mi się dłużyły i za każdym razem zmuszałam się, aby ponownie po nią sięgnąć. Bohater był bez wyrazu, miałam do niego obojętny stosunek. Dopiero po połowie książki zaczęłam śledzić wątki z zainteresowaniem. Wtedy fabuła rozwinęła się i naprawdę mnie pochłonęła. Najmocniejszym punktem całej powieści jest przedstawienie stopniowej degradacji środowiska wyspy, relacje Nortona z dziećmi, jego uczucia dotyczące ojcostwa. Na plus działa kilka ostatnich stron, które naprawdę mogą wstrząsnąć i zadziwić. Książka na pewno nie jest łatwa i trzeba mieć do niej sporo cierpliwości. Zmusiła mnie do refleksji nad tym co jest w życiu ważne czy etyczne, ale także nad tym jak skomplikowany i nieodgadniony jest charakter i umysł ludzki. Powieść jest dla mnie bardzo nierówna, ma mocne i słabe strony. Na pewno nie jest dla każdego, a zwłaszcza dla tych, którzy szukają akcji lub dobrej zabawy.
Na bardziej szczegółową recenzję zapraszam na www.strefabrunetki.blogspot.com :)

Hanya Yanagihara udowodniła już "Małym życiem", że potrafi pisać unikatowe i wyjątkowe książki. Sięgając po "Ludzi na drzewach" miałam nadzieję, że zostanę tak samo pozytywnie zaskoczona jak w poprzednim wypadku. Niestety po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów byłam gorzko rozczarowana. Opisy strasznie mi się dłużyły i za każdym razem zmuszałam się, aby ponownie po nią...