http://ksiazkoholizm--postepujacy.blogspot.com/2016/02/013-miecz-lata-rick-riordan.html

Kiedy tylko dowiedziałam się, że Rick Riordan napisał książkę z elementami mitologii nordyckiej, to już wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Nie zrozumcie mnie źle - moja wiedza na temat wierzeń naszych starych znajomych Wikingów ogranicza się do wiadomości wyniesionych z filmów o Thorze. Co nie zmienia faktu, że mity skandynawskie zawsze wydawały mi się ciekawsze od greckich. A po lekturze Miecza Lata mam ogromną ochotę zapoznać się z nimi dokładniej!

"Pewna podpowiedź w kwestii przeznaczenia, Magnusie: nawet jeśli nie jesteśmy wstanie zmienić ogólnego obrazu, nasze wybory mogą zmienić szczegóły. W ten sposób buntujemy się przeciwko losowi, w ten sposób zostawiamy ślad. Co ty wybierzesz?"

Magnus Chase od śmierci swojej mamy żyje na ulicach Bostonu. Za przyjaciół ma tylko dwójkę innych bezdomnych - Heartha i Blitza. Jednak w dniu jego szesnastych urodzin wpada w łapy swojego wuja Randolpha, który zaczyna mu opowiadać niestworzone historie o nordyckich bogach, jego przeznaczeniu oraz pewnej mistycznej broni. A co najdziwniejsze Magnus zaczyna mu wierzyć.
Jednak niedługo później w wyniku walki rozegranej na moście Longfellow chłopak umiera... ale jego przygody z bogami Asgardu bynajmniej się nie kończą. Ba! One się dopiero rozpoczynają!

"Mnóstwo nordyckich opowieści zdawało się nieść to samo przesłanie: Wiedza na temat różnych spraw nie zawsze jest warta ceny, jaką za nią płacono. Na moje nieszczęście byłem ciekawski."

Drodzy państwo! Mój problem z twórczością pana Ricka Riordana polega na tym, że ciągle nie mogę się wyzbyć wrażenia, że w każdej swojej serii po prostu opowiada różne warianty tej samej historii. I o ile Kroniki rodu Kane choć trochę się z tego schematu wyrwały, to Magnus Chase jest po prostu Percym Jacksonem po nordycku! I niby na pierwszy rzut oka tego nie widać, to po głębszej analizie staje się to niemal pewne. Półbogowie, swego rodzaju bezpieczna przystań, niebezpieczne misje oraz bliska data końca świata. I głupi śmiertelnicy, którzy nie zauważają, że tuż pod ich nosem właśnie walczysz z ognistym olbrzymem! Autor zaczyna po mału kopiować sam siebie!

No ale dobrze - idźmy dalej. Bohaterowie. O matuchno kochana! Magnus oraz jego przyjaciele - elf i krasnolud - byli cudowni i polubiłam ich z całego serducha. (Szczególnie elfa - mam ogromną słabość do wszystkich przedstawicieli tej rasy). Ale pani Al-Abbas? Ja rozumiem, że autor z całego serca chciał połamać trochę stereotypów i zrobił z niej walkirię-muzułmankę, ale ja Was proszę! Wyznawczyni Allaha z własnej woli służy Odynowi jako walkiria! Z całym szacunkiem - mam naprawdę bujną wyobraźnię, ale niestety nie aż tak.
Jednak muszę panu Riordanowi przyznać plusik za sposób w jaki wykreował bohaterów drugoplanowych oraz tych pobocznych. Co z tego, że wszyscy są schematyczni do bólu! Przynajmniej mają porządne charaktery i są zabawni!

Co następne na liście? Ach, tak - akcja. Chaotyczna, raz pędząca na łeb na szyję innym razem ledwo wlokąca się na przód. I mnóstwo retrospekcji! Kto lubi nudne retrospekcje, które ciągle opowiadają o tym samym, łapka w górę!

"- Po pierwsze, co my tu robimy? A po drugie, dlaczego tron Odyna nazywa się Lidskalp?
- Hlidskjaff. Akcentuj h na początku i f na końcu. Pierwszy dźwięk powinien brzmieć, jakbyś miał chrypę."

Podsumowując, Miecz Lata jest naprawdę leciutką i milutką książką, którą się czyta, szybko i przyjemnie, która wręcz idealnie pomoże wam się zrelaksować po ciężkim dniu w szkole, pracy, czy jakiejkolwiek robocie. Jestem naprawdę ciekawa co się będzie działo dalej - zwłaszcza po epilogu, który chyba był najciekawszym fragmentem całej książki.

http://ksiazkoholizm--postepujacy.blogspot.com/2016/02/013-miecz-lata-rick-riordan.html

Kiedy tylko dowiedziałam się, że Rick Riordan napisał książkę z elementami mitologii nordyckiej, to już wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Nie zrozumcie mnie źle - moja wiedza na temat wierzeń naszych starych znajomych Wikingów ogranicza się do wiadomości wyniesionych z filmów o...