Co jest gorsze?


Książka, którą dokładnie dziś skończyłam, pozostawiła mnie z milionem podobnych pytań. Co jest gorsze, co bym wybrała, czy to byłaby dobre rozwiązanie...? Wszystkie jednak skupiają się podjęciu decyzji, na wybraniu drogi przez bohaterów, czasem wyboistej, czasem tej na skróty...

SAMOBÓJSTWO.
Pozostawisz rodzinę? Utracisz przyjaciół? Zostawisz po sobie pustkę?

UKRYWANIE CHOROBY.
Odtrącisz rodzinę? Odsuniesz się od przyjaciół? Staniesz się pustką?

UCZESTNICTWO W PROGRAMIE.
Opuścisz rodzinę? Zapomnisz przyjaciół? Będziesz kimś innym?

Taki wybór pozostawiła bohaterom swojej powieści Suzanne Young. Plaga samobójców to nowa epidemia. Nikt nie wie, jak można się zarazić, nikt nie wie, kiedy zaatakuje. Samobójstwa rozprzestrzeniają się ma ogromną skalę szczególnie wśród nastolatków. Państwo w ramach walki stworzyło Program, który ma uleczyć młodych ludzi, jednak i on ma swoje konsekwencje.

Sloane straciła brata, popełnił on samobójstwo, zostawiając ją wraz zrozpaczonymi rodzicami. Rodzice zmienili się, boją się o jedyne dziecko, jakie im pozostało i ciągle szukają oznak choroby. Jedynym człowiek, który ją rozumie, który przeżył to samo, co ona i próbuję, z tym sobie radzić jest przyjaciel jej brata, James. Spotykali się wcześniej potajemnie, a ich uczucie rosło. Próbują razem przezwyciężać czarne myśli, jednak czy przed chorobą da się uciec?

"Są rzeczy, które trwają wiecznie i odrodzą się w każdych okolicznościach."

Może Was to zadziwić, ale napisanie początku recenzji, tym razem wydało mi się łatwe. Sam temat samobójstwa jest tak dla mnie zatrważający, że w mojej głowie kołacze się tysiące myśli na minutę. Teraz jednak wyłapać te, które krążą na temat pierwszego tomu Programu jest dość ciężko. Powieść Suzanne Young mnie zaskoczyła, to muszę napisać na pewno. Kompletnie nie spodziewałam się, że autorka tak rozwinie problem, że spojrzy na niego aż z tak wielu stron.

Najpierw bowiem mogłam obserwować walczących o normalne życie bohaterów, którzy za wszelką cenę chcą odgonić demony z ich głów. Nie traktują oni programu jako ratunku, a jako przekleństwo. Nie uważają jednak za dużo lepsze rozwiązanie śmierci. Później wszystko się zmienia. Ośrodek. Rekonwalescencja. Nowy start. A wszystko jakby z nowymi, innymi bohaterami.

Na ogromną pochwałę zasługuję to, że autorka potrafiła poradzić sobie z ukazaniem zmiany, jaka zachodziła w bohaterach. Nie mogłam się nadziwić jak sprawnie manewrowała w postawionym sobie zadaniu. Momenty, które bohaterowie chcieli zapamiętać, ból straty, później próby przypomnienia sobie chociaż drobnych fragmentów... W ich postaciach zachodziły zmiany, załamania. Postacie były pełne dynamiki, a wszystko było autentyczne, nieoszukane.

"- Dręczą mnie złe myśli - powiedziałam.
- Więc przestań myśleć."

Rozpływam się również nad ukazaniem związku głównej bohaterki i jej przyjaciela. Znają się od dzieciństwa, wiele ich łączy. Autorka nie ukazała ich relacji jedynie w ciepłych barwach, domalowała odrobinę smug, przez co obraz nabrał wyrazu i wręcz mnie pochłonął. Uwielbiam to, jak się wspierali, a później jak odkrywali się na nowo, wiedząc, że są dla siebie kimś więcej, a jednak nie mogąc zrozumieć, skąd to wiedzą. Otwierając książkę, główna bohaterka nie jest sama, co już wyróżnia ją na tle innych, ma już za sobą długoletni związek, który wiele przetrwał. Znają się doskonale i wieżą w swoje uczucie, dlatego nie znajdzie się tu problemów, które nawiedzają nowe związki. Nie mogę się wprost nie zachwycać jak autorka to wszystko zaplanowała. Niby uczucie nie wychodzi na pierwszy plan w powieści, a jednak jest tak ważną jej częścią i tak doskonale stworzoną, że chciałoby się tylko o niej czytać.

Samobójstwa. Główny temat książki, który przez autorkę został potraktowany jako nowa choroba. Pomysł ten wydał mi się intrygujący, od razu, gdy usłyszałam o książce chciałam ją przeczytać, dodałam ją jako mój plan zakupowy, właśnie dzięki tej oryginalności. Pani Young z w wyczuciem opisała problem, z jakim zmaga się osoba, która kogoś straciła, a także doskonale przedstawiła chęć zniknięcia z tego świata. Bohaterowie, jeśli już zachorowali nie mieli za wiele możliwości. Tu zaczynały się rodzić pytania, który sposób jest najlepszy. Dylematy moralne wciąż towarzyszyły bohaterom, smutek aż wyrywał się, by ukazać się światu... Dzięki temu powieść miała niezwykły, lekko niepokojący klimat, który zmuszał do lektury i nie pozwalała przestać czytać.

"Plaga samobójców" mnie pochłonęła. Spodziewałam się dobrej lektury, ale nie liczyłam, na tak złożoną, wspaniale przemyślaną historię. Jestem nią oczarowana, nie mogę doczekać się rozwinięcia akcji i dowiedzenia się więcej na temat genezy choroby.
Ocena: świetna [6/6]

Co jest gorsze?


Książka, którą dokładnie dziś skończyłam, pozostawiła mnie z milionem podobnych pytań. Co jest gorsze, co bym wybrała, czy to byłaby dobre rozwiązanie...? Wszystkie jednak skupiają się podjęciu decyzji, na wybraniu drogi przez bohaterów, czasem wyboistej, czasem tej na skróty...

SAMOBÓJSTWO.
Pozostawisz rodzinę? Utracisz przyjaciół? Zostawisz po sobie...