Główny bohater, chwilowo bezrobotny, początkujący pisarz wyjeżdża do Hiszpanii, a konkretniej do La Manchy - krainy, jak się może wydawać, opuszczonej. Poza kościółkiem i niewielką ilością domów (pustą lub zamieszkałą przez staruszków) nie ma tam nic. Wygląda także na to, że w tym miejscu już dawno stanął czas. Czyż nie wydaje się to być idealna miejsce na snucie refleksji?
Bohater zamiast odpoczywać w odosobnieniu wraca do wspomnień, co więcej zatraca się w nich na tyle, że czytelnik zastanawia się w którym momencie opisywana jest jawa, a w którym sen. A może to jedno i to samo?

Sam pomysł na fabułę nie jest nudny i sugerując się nim liczyłam na ciekawą opowieść, mimo niewielkiej liczby stron. Niestety może się wydawać, że nawet sam autor pogubił się we wszystkim. Zabrakło zwrotów akcji, wielu zdarzeń. Brakowało mi też rozwinięcia samych postaci.

"Kraina dobrego snu" to opowieść wahająca się na pograniczu rzeczywistości i snu. Sprawy realne i mistyczne przeplatają się tam ze sobą, a nieco informacji o hiszpańskiej i andaluzyjskiej kulturze dodają smaczku.

Żałuję, że książka mnie nie oczarowała, ale wam jej nie odradzam, a nuż historia zaciągnie was na pogranicza własnych umysłów.

Główny bohater, chwilowo bezrobotny, początkujący pisarz wyjeżdża do Hiszpanii, a konkretniej do La Manchy - krainy, jak się może wydawać, opuszczonej. Poza kościółkiem i niewielką ilością domów (pustą lub zamieszkałą przez staruszków) nie ma tam nic. Wygląda także na to, że w tym miejscu już dawno stanął czas. Czyż nie wydaje się to być idealna miejsce na snucie...

Lubię takie książki, po prostu lubię. Może dlatego, że nie wszystkie podróże mogę odbyć osobiście, a takie opowieści dają mi namiastkę poznawania odległych miejsc w sposób ciekawszy niż z Wikipedii lub suchego przewodnika, dają namiastkę bycia w innym miejscu. „Kraina dobrego snu” pana Adama Rainko to bardzo krótka powieść, a raczej opowieść (to słowo bardziej mi tu pasuje),której akcja rozgrywa się w La Manchy, regionie historyczno–geograficznym Hiszpanii, na pograniczu z Andaluzją, w małej miejscowości, gdzie pozornie nic się nie dzieje. Jest tam tylko stary opustoszały kościółek i kilkadziesiąt domów, z których część stała pusta, a część zamieszkiwali staruszkowie. Główny bohater jest początkującym pisarzem, który po utracie ciekawej pracy w bibliotece, opuszcza Polskę. Jak wielu młodych ludzi, szuka miejsca do godnego życia. Choć kocha Andaluzję, tani dom kupuje w La Manchy, która ku jego wielkiej radości okazuje się być historyczną i duchową cząstka Andaluzji. To ważne dla człowieka o potrzebie głębokiej kultury. Ale poza wybitnym umysłem nasz bohater ma też czułe, wrażliwe serce. Jest po prostu młodym mężczyzną, doświadczonym przez niewierną kobietę i szukającym miłości prawdziwej. Tyle o nim wiemy na pewno. Reszta jest bądź prawdą, bądź snem, bądź wytworem nieposkromionej wyobraźni. Na tle przyrody, na tle kamiennych domów i błękitnego nieba, pisarz przeżywa dziwne przygody. W swojej maleńkiej cząstce świata mężczyzna spotyka różnych ludzi, głównie starców, którzy pamiętają odległe czasy. Ale poznaje też piękną, młodziutką dziewczynę, która staje się jego przewodniczką po lokalnej społeczności, a nawet po jego snach. Ten temat staje się głównym problemem poruszanym w ich rozmowach, aż ostatecznie całe życie pisarza staje na pograniczu snu i jawy. Spotyka postaci, które nie mają prawa już żyć, spotyka osoby, przeniesione z odległych czasów, lecz zakotwiczone w tym właśnie miejscu, w tej właśnie kulturze. Z nimi wymienia poglądy nie tylko na tematy ogólne, ale też nader osobiste. Niespodziewanie można na przykład pogawędzić z samym Salvadorem Dali czy Pablo Picasso! Dziwne? Być może, ale nie w tym miejscu. Cała książka ma klimat lekko oniryczny, wiele spraw i historii rozgrywa się na pograniczu jawy i snu, a w dodatku okazuje się, że miasteczko ma swoja mroczną tajemnicę z czasów wojny, o której główny bohater dowiaduje się zbyt późno.

http://moznaprzeczytac.pl/kraina-dobrego-snu-adam-rainko/

Lubię takie książki, po prostu lubię. Może dlatego, że nie wszystkie podróże mogę odbyć osobiście, a takie opowieści dają mi namiastkę poznawania odległych miejsc w sposób ciekawszy niż z Wikipedii lub suchego przewodnika, dają namiastkę bycia w innym miejscu. „Kraina dobrego snu” pana Adama Rainko to bardzo krótka powieść, a raczej opowieść (to słowo bardziej mi tu...