„Horyzonty zdarzeń” wydawane przez Rebis są doskonałym dowodem na to, że fantastyka (polska) niejedno ma imię. Seria prezentuje dzieła wyborne, błyskotliwe, starające się poszerzać granice gatunku, ale, co trzeba uczciwie przyznać, czasem do czytelników przyzwyczajanych do tej sprawdzonej marki, trafiają teksty wtórne, sztampowe, po prostu słabe. Na szczęście najnowsza powieść Pawła Majki pt. „Niebiańskie pastwiska” znajduje się w pierwszej z opisanych grup.

Miłośnicy science fiction, a w szczególności fanatycy space opery, będą wniebowzięci, widząc ponad 800 stron, na których rozpisano gęstą, wielowymiarową, skrzącą się pomysłami opowieść rozgrywającą się w kosmosie, gdzie właśnie dogasa potężny konflikt zbrojny. Od pierwszy stron czytelnik wrzucony jest w sam środek świata przedstawionego i musi dość szybko nabrać o nim wiedzy, gdyż autor nie traci czasu na długie, rodem z powieści realistycznej, ekspozycje. Lądujemy więc na polu bitwy, nad naszymi głowami błyszczą lasery, a ziemia drży od eksplozji. To jednak zaledwie początek dobrej zabawy…

Bohaterami (co charakterystyczne dla tej odmiany gatunku) są żołnierze, zmęczeni walką, ale wciąż pchani do przodu, by eksplorować kolejne tajemnice przestrzeni – odnaleźć zaginioną gdzieś we wszechświecie flotyllę. Oprócz przygód wiarusów, czytać będziemy o detektywie, który musi rozwiązać pewną niezwykłą zagadkę. Poznamy śmiertelnika, który przechodząc na drugą stronę życia, musi zmierzyć się z panującymi tam upiornymi zasadami. Ten zaledwie zarys pewnych wątków niech zaostrzy apetyty wielbicieli fantastyki.

Majka odważnie łączy to, co istotne dla space opery – rozmach, batalistykę, technologię, wielką politykę napędzaną bizantyjskimi intrygami – z ciekawymi elementami metafizycznymi. Konstruując unikalną budowlę świata i zaświatów, wprowadzając do gry intrygujące nowe formy energii i niezwykłą, powiedzmy, teologię, sprawia, że zmagania postaci na planie „zwykłej” rzeczywistości w pewien sposób odbijają się na płaszczyźnie duchowej. Akcja raz rwie do przodu, innym razem wyraźnie zwalnia, by czytelnik mógł chwycić oddech i rozejrzeć się po plastycznie odmalowanym świecie przedstawionym.

Powieść nie ma prawa rozczarować wielbicieli literatury fantastycznonaukowej. „Niebiańskie pastwiska” są wystarczająco dobrze napisaną książką, by jej labirynty pokonywać z prawdziwą przyjemnością, zaś fabuła, niepozbawiona elementów czysto rozrywkowych, dostarczy wielu emocji.

Tomasz Fijałkowski