Jesteś lekiem na całe zło (jak śpiewała Krystyna Prońko) –
tak najkrócej można opisać tę pozycję książkową.
Ameryka w niej opisana jest niemal idealna, ludzie przyjaźnie nastawieni (co najwyżej robiący sobie drobne złośliwości), we wszystkim pomocni autorowi, nie mający żadnych większych problemów w życiu. Żyje się tam lekko, łatwo i przyjemnie. Każdemu.
I bardzo dobrze – przynajmniej na te kilka godzin czytania można się oderwać od zła realnego świata i zatopić w opowieściach autora o swoich przeżyciach na malutkim ranchu w Arizonie. Amatorzy podróży mogą być rozczarowani – opowieść jest statyczna, autor co najwyżej przemieszcza się do i z miasteczka. Za to mamy tu dużą dawkę anegdot, autoironii, informacji z pogranicza survivalu, bardziej lub mniej głębokich przemyśleń pseudofilozoficznych, sporo ciekawych informacji o życiu w Ameryce ze szczególnym naciskiem na życie w mniejszych miejscowościach. Oraz praktycznych informacji o tym jak się urządzić, gdyby ktoś przypadkiem chciał samotnie żyć na prerii.
Uważam (moje subiektywne odczucie), że tą książką p. Wojciech bardzo ocieplił swój wizerunek – okazuje się, że ma on jednak swoje słabe strony, popełnia głupoty, naraża się na śmieszność i czasem jest po prostu bezradny . Że jednak nie pozjadał „wszystkie rozumy” i są jeszcze obszary życia, które potrafią go zaskoczyć lub potrafiły.
Książkę najlepiej czytać po kawałeczku, bez pośpiechu (sącząc np. margaritę), dostosowując się do tempa opowieści. Autor momentami co prawda może człowieka uśpić ale za to przebudzenie jest dość gwałtowne. Najczęściej zakończone parsknięciem śmiechu. Puentować to on umie.
Jest tu też trochę, znanego z innych pozycji książkowych autora, przemądrzalstwa i krytykowania innych, mających odmienne zwyczaje czy poglądy ale muszę przyznać, że jest tego naprawdę niewiele. Świetne są tu wstawki informacyjne na brązowych stronach oraz tzw. przypisy. Najsłabszą zaś fotografie – niby amerykańskie ale jakoś nie pasowały mi do tej opowieści. Tak jakby przypadkowo dobrane zostały.

Jesteś lekiem na całe zło (jak śpiewała Krystyna Prońko) –
tak najkrócej można opisać tę pozycję książkową.
Ameryka w niej opisana jest niemal idealna, ludzie przyjaźnie nastawieni (co najwyżej robiący sobie drobne złośliwości), we wszystkim pomocni autorowi, nie mający żadnych większych problemów w życiu. Żyje się tam lekko, łatwo i przyjemnie. Każdemu.
I bardzo...