Młoda dziewczyna, pasjonująca się malarstwem, spotyka idola nastolatek podczas festiwalu muzycznego. Mężczyzna zwraca na nią swoją uwagę. Podczas gdy niejedna chciałaby być na jej miejscu, Anna czuje, że Leo nie jest do końca normalnym człowiekiem. Decyduje się jednak poznać go bliżej. Czy wiadomość o jego odmienności przestraszy Annę? Czy dziewczyna poradzi sobie ze wszystkimi konsekwencjami bycia z Wędrowcem?

W przypadku Eperu bardzo często pojawia się zarzut, że to już było. Że ona poznaje jego, ona średnio piękna ale wrażliwa a on przystojny i bajecznie bogaty. Fakt, znamy to. Ok, może i to sztampowe. Ale często mam wrażenie, że miłość, zwłaszcza ta nastoletnia, trochę taka jest. Zawsze ktoś od kogoś będzie brzydszy albo ładniejszy. Tak samo jest z pieniędzmi, ktoś ma więcej a ktoś mniej. Nie da się napisać książki o miłości bez powielania schematów. Mało który autor to potrafi, a co dopiero debiutant. Także tego nie będę się czepiała.

Zaczyna się fajnie, bo od prologu, który zasiewa ziarno niepewności buduje napięcie. Dalej było różnie.

Czytanie Eperu przypominało mi przechodzenie przez rożne fazy. Na samym początku była euforia. Coś nowego. Coś innowacyjnego. Nie spotkałam się nigdy w fantastyce z tak ciekawymi stworzeniami, jakimi są Wędrowcy. Widać było gołym okiem, że autorka miała przemyślany każdy szczegół, związany z tymi stworzeniami. Bardzo mi się spodobało z jaką dbałością Augusta Docher opisała nam Wędrowców. Nie ma tutaj błędów logicznych, przynajmniej ja ich nie wyłapałam. A czytałam bardzo uważnie. Chciałam wiedzieć wszystko. Byłam jak gąbka chłonąca każdą kroplę wody.

A potem pojawił się romantyzm i lekka infantylność. I szlag trafił euforię i pojawiła się chłodna kalkulacja i lekkie rozgoryczenie. Pewnie dlatego, że ja już nie mam nastu lat i nie grzeją mnie przesłodzone teksty, a takimi raczą nas w pewnych momentach bohaterowie. Trochę to mdłe i infantylne, zwłaszcza, że trochę trwa i czytelnik może mieć wrażenie, że autorka nie miała pomysłu na dalszą fabułę i próbowała to zatuszować. Ale jest to wrażenie mylne. Podczas tego całego ciumkania dowiadujemy się bardzo sporo o Wędrowcach, co dla mnie było odskocznią o tego taniego romantyzmu. Dziękuję za to autorce, bo gdyby tego nie było to książka byłaby męczarnią.

Bohaterowie są bardzo dobrze poprowadzeni. Mają spójny charakter, który niejednokrotnie tak denerwuje, że ma się ochotę cisnąć książkę za okno. Oczywiście nie jest to zarzut – bohater musi wzbudzać emocje i tutaj autorce udało się stworzyć postacie zarówno irytujące do głębi jak i bawiące do łez. Moją zdecydowaną faworytką jest Wiktoria. Nie raz i nie dwa śmiałam się przy jej tekstach. :) Jestem przekonana, że każdy czytelnik znajdzie swojego faworyta, z którym będzie mógł się utożsamić.

Tak jak powiedziałam wcześniej, brak błędów logicznych, językowych, stylistycznych i interpunkcyjnych – ogromny plus, bo nieraz w debiutach aż się od tego roi i przykro czytać.

W debiutanckiej powieści Augusty Docher znajdziemy też, oprócz historii o miłości, subtelny zarys intrygi, która poprowadzi nas do tomu drugiego. Zakończenie Eperu nie zwaliło mnie z nóg nieprzewidywalnością, podejrzewałam, że tak to się wszystko potoczy. Mimo to jestem bardzo ciekawa dalszego ciągu powieści i mam nadzieję, że Leo będzie trochę mniej irytujący a Anna dużo bardziej waleczna. :) Samej autorce gratuluję debiutu i mam nadzieję, że kolejne części będą jeszcze lepsze.

Całość na : e2--ksiazkowo.blog.pl

Młoda dziewczyna, pasjonująca się malarstwem, spotyka idola nastolatek podczas festiwalu muzycznego. Mężczyzna zwraca na nią swoją uwagę. Podczas gdy niejedna chciałaby być na jej miejscu, Anna czuje, że Leo nie jest do końca normalnym człowiekiem. Decyduje się jednak poznać go bliżej. Czy wiadomość o jego odmienności przestraszy Annę? Czy dziewczyna poradzi sobie ze...