Im dłużej siedzę w świecie Francisa U. (Urquaharta, Underwooda), tym jestem tą postacią/postaciami rozczarowany. Serialowy F.U. zatracił gdzieś swoją demoniczność od 3 sezonu, a w 5 sezonie to już wszyscy robią mu koło pióra jak chcą, a sama postać zatraciła swoją wiarygodność. Książkowy F.U. od początku nie dorównywał serialowemu, ale to co zastałem w "Ograć króla" to jest już jakaś groteska, tematyka ewidentnie przerosła autora, albo zabrakło mu umiejętności literackich, aby wiarygodnie przelać swoje pomysły na papier. W drugiej części trylogii intryga jest już nie tylko wydumana, ale jest tak kretyńska, że głowa mała. Końcowy efekt, czyli tytułowe ogranie króla, pojawia się w powieści na zasadzie faktu dokonanego, nie wynikającego przyczynowo z wcześniejszych wydarzeń fabularnych. Postaci są do bólu papierowe i "nie żyją" na kartach powieści, F.U. to jakiś płaczek, którego największym problemem jest bezpłodność, drugoplanowa protagonistka żeńska, kreowana przez autora na niezależną kobietę, w efekcie jest zwykłą dziwką, która potrafi jedynie pójść z kilkoma obleśnymi facetami do łóżka, byle awansować. Wszystko tutaj jest nieudolne i męczące, a z Makbetem to ma tyle wspólnego, co kunszt Brada Pitta do aktorstwa Rafała Mroczka. Jakoś nie mam ochoty na trzecią część, ale może zmęczę.

Im dłużej siedzę w świecie Francisa U. (Urquaharta, Underwooda), tym jestem tą postacią/postaciami rozczarowany. Serialowy F.U. zatracił gdzieś swoją demoniczność od 3 sezonu, a w 5 sezonie to już wszyscy robią mu koło pióra jak chcą, a sama postać zatraciła swoją wiarygodność. Książkowy F.U. od początku nie dorównywał serialowemu, ale to co zastałem w "Ograć...