Ciężka to lektura, bo też życie nie rozpieszczało jej bohaterów. Kalectwo, odrzucenie, przemoc, alkohol i narkotyki, płatna miłość, śmierć. A wszystko to podlane tłustym i gęstym sosem wyrzutów sumienia, goryczy, porzuconych marzeń, rozbitych złudzeń. Straszna opowieść, ale i piękna zarazem, dotykająca wstydliwych sekretów, najgłębszych potrzeb człowieka, najgłębszych tajników jego skrzywdzonej duszy.

Jaki mamy wpływ na własne życie? Co czuje matka, której zaraz po porodzie odbierają dziecko i umieszczają w kolejnych placówkach szpitalnych, tłumacząc, że jest trwale upośledzone i nie rozwinie się nad poziom szympansa? Co czuje kalekie dziecko, świadome tego, co się wokół niego i z nim dzieje, poddawane coraz to kolejnym operacjom na własnym mózgu, sprowadzane do roli niechcianego przedmiotu? Co czują zdrowe fizycznie dzieci, ale zniszczone psychicznie przez własne dzieciństwo, porzucone przez matki albo odebrane im przez instytucje opiekuńcze z powodu zaniedbań i przemocy? Jak ze skazą takiego dzieciństwa można wejść w dorosłość, jak nauczyć się „normalnego” funkcjonowania? Książka stawia znacznie więcej pytań, wybrałam tylko te najważniejsze, nasuwające się w trakcie lektury. Odpowiedzi jednak nie udziela bezpośrednich. Odpowiedzi trzeba szukać samemu...

Brutalna, szczera, odważna opowieść. Bolesna, nie pozwalająca pozostać obojętnym. A do tego na swój sposób poetycka, baśniowa. Jakby tą baśniowością i delikatnym mistycyzmem autorka próbowała nieco ułagodzić pesymistyczny w sumie wydźwięk całej historii. Dolać kropelkę nadziei do przepełnionej goryczą czary...

Ciężka to lektura, bo też życie nie rozpieszczało jej bohaterów. Kalectwo, odrzucenie, przemoc, alkohol i narkotyki, płatna miłość, śmierć. A wszystko to podlane tłustym i gęstym sosem wyrzutów sumienia, goryczy, porzuconych marzeń, rozbitych złudzeń. Straszna opowieść, ale i piękna zarazem, dotykająca wstydliwych sekretów, najgłębszych potrzeb człowieka, najgłębszych...