Bohater Wieków mnie zniszczył.
Zdałem sobie sprawę, że to już koniec przygód z Vin i Elendem, dopiero po przeczytaniu ostatniej strony, gdy zamknąłem książkę i wstałem oniemiały. Zachciało mi się płakać. Bardzo przywiązałem się, przez te kilkaset stron do świata mgieł, popiołu i wykreowanych postaci.
W szczególności polubiłem Kelsiera. Mimo sytuacji w których wydaje się być - pozbawionym uczuć dla "wyższej sfery" – skurczybykiem, potrafiłem się z nim utożsamić. Polubiłem go za temperament, charyzmę i jego końcową przemianę, gdzie nienawiść przemienia się w zrozumienie.
Ostatni tom trylogii odpowiada na wszystkie wcześniej zadane pytania. Niekiedy z takim impetem, że przeżywałem rozdziały momentami krzycząc do książki. Zdarzyło mi się uronić kilka łez, na przykład przy śmierci mało znaczącej postaci lub przy odkryciu tajemnicy słów, wypisanej na stali (tutaj z powodu geniuszu Sandersona), a dwie strony później chichrałem się z – często – nieodpowiednich sytuacyjnie żarcików Hama.
Moją obawą, po ukończeniu około osiemdziesięciu procent książki, było zakończenie. Czy trzymając taki poziom od pierwszej strony, autor podoła do końca? I co? Powiem krótko, bez zbędnego przedłużania: zakończenie jest piękne.
Podsumowując – Bohater Wieków (jak i zresztą cała trylogia „Z Mgły Zrodzony”) to dla mnie bomba emocjonalna, a Brandon Sanderson to autor, który w swoim mózgu ma wszechświat pomysłów. Na szczęście udaje mu się złożyć je w jedną, spójną całość i dzięki – Ocalały z Hathsin! - dzieli się nimi!

Bohater Wieków mnie zniszczył.
Zdałem sobie sprawę, że to już koniec przygód z Vin i Elendem, dopiero po przeczytaniu ostatniej strony, gdy zamknąłem książkę i wstałem oniemiały. Zachciało mi się płakać. Bardzo przywiązałem się, przez te kilkaset stron do świata mgieł, popiołu i wykreowanych postaci.
W szczególności polubiłem Kelsiera. Mimo sytuacji w których wydaje się być...