Książka mówiąca o tym, że współczesny kapitalizm usiłuje nam zawłaszczyć nasz sen, bo człowiek śpiący nie pracuje, nie konsumuje, nie wydaje pieniędzy, zatem fatalnie marnuje czas. Autor pokazuje różne rozwiązania i technologie które mają nas pozbawić snu, lub zaburzyć jego czas. Książka po pierwszym rozdziale staje się mętna, powtarzalna, pełna pseudonaukowego bełkotu. Materiał na esej został sztucznie rozdmuchany.

Zaczyna się bardzo ciekawie, od informacji, że armia amerykańska wydaje miliardy dolarów na opracowanie metod „ dzięki którym żołnierz będzie mógł działać bez snu przez minimum siedem dni, przy zachowaniu wysokiej wydajności psychofizycznej. Później okres ten zostanie być może nawet dwukrotnie wydłużony”. Autor słusznie zauważa, że z czasem rozwiązania stosowane w armii przenikają do innych sfer życia, więc jeśli Pentagonowi się powiedzie, nie będziemy musieli prawie wcale spać. To dla współczesnego kapitalizmu świetna perspektywa bo: „Sen (…) nie daje się skolonizować ani zaprząc do wielkiej maszynerii opłacalności, pozostaje więc zaburzającą ciągłość anomalią i kryzysowym punktem globalnej teraźniejszości. Pomimo wysiłków badawczych nie poddaje się żadnym strategiom mającym na celu jego wykorzystanie czy przekształcenie. To, że nie można z niego wytworzyć niczego wartościowego, jest szokujące i niepojmowalne.”

Zmiany już są obserwowalne bo: „obecnie mieszkaniec Ameryki Północnej przesypia średnio około sześciu i pół godziny na dobę, podczas gdy pokolenie temu było to osiem godzin, na początku XX wieku zaś (choć dziś trudno w to uwierzyć) – dziesięć.” Potem autor omawia różne nowe technologie, które zaburzają naszą naturalną potrzebę snu, m.in., telewizję i internet.

Wszystko to są bardzo ciekawe rzeczy, ale począwszy od rozdziału drugiego autor zaczyna się powtarzać, pisze chaotycznie, pojawiają się zdania typu: „Środowisko 24/7 przypomina świat społeczny, ale w rzeczywistości jest niespołecznym modelem maszynistycznego funkcjonowania przy jednoczesnym zawieszeniu życia, generującym niedostrzegalne ludzkie koszty, których wymaga podtrzymywanie jego efektywności.” lub „Pseudohistoryczne ujęcie teraźniejszości jako epoki cyfrowej na zasadzie domniemanej analogii do epoki brązu czy wieku pary podtrzymuje iluzję jednoczącej, trwałej koherencji, jaką cechować się mają różne niewymierne elementy składowe współczesnego doświadczenia.” od których czytania zęby bolą. Nie wiem czy to wina mętnego stylu autora, czy tłumacza, raczej to pierwsze. W pewnym momencie odłożyłem książkę, bo nie byłem w stanie tego dalej czytać.

Wydaje się że autor na siłę chciał zrobić książkę a miał materiał jedynie na esej, rezultat jak widać.

Książka mówiąca o tym, że współczesny kapitalizm usiłuje nam zawłaszczyć nasz sen, bo człowiek śpiący nie pracuje, nie konsumuje, nie wydaje pieniędzy, zatem fatalnie marnuje czas. Autor pokazuje różne rozwiązania i technologie które mają nas pozbawić snu, lub zaburzyć jego czas. Książka po pierwszym rozdziale staje się mętna, powtarzalna, pełna pseudonaukowego bełkotu....