Na Terror Dana Simmonsa ostrzyłem zęby równie długo jak TO Stephena Kinga i obie książki mają ze sobą coś wspólnego, przez bardzo długi czas zapowiadały się wielkie arcydzieło, by skończyć zaledwie jako pozycje rewelacyjne, w których do pełni szczęścia zabrakło tylko mocnego i konkretnego zakończenia, ale od początku. Po Terror sięgnąłbym mimo zapewnień, że jest to horror. W prawdzie nie interesuję się badaniami polarnymi, ale z wielką przyjemnością przeczytałbym powieść traktującą o zmaganiach z lodem. Tutaj jednak przeważył fakt, że Terror miał być horrorem i wyszedł spod pióra Dana Simmonsa, a to już o czymś świadczy. Sama historia już szalenie interesująca. Dwa wielkie statki, Terror i Erebus zamarzają w lodzie i ich załogi zostają uwięzione, a w dodatku uwziął się na nich potwór z lodu. Czego chcieć więcej? Tyle wystarczy. Historię śledzimy z początku z punktu widzenia trzech bohaterów, komandora Franklina, komandora Coziera i doktora Goodsira. Narracja jest chaotyczna i przeskakuje od daty do daty, na szczęście szybko przeradza się w klarowny ciąg zdarzeń. Być może dla wielu zmagania obu załóg z naturą nie byłyby tak atrakcyjne, gdyby nie atmosfera grozy. Na obu okrętach w okrutnych okolicznościach giną ludzie. Coś poluje na marynarzy, coś przypominającego olbrzymiego niedźwiedzia. Autor oszczędnie używa bestii i powoli buduje atmosferę grozy. Cóż, grozy nie ma za wiele i Terror ciężko nazwać literaturą grozy. Tutaj liczy się mroźny klimat, szczegółowe opisy statków, życia załóg i klimatu. Autor zna się na rzeczy i przez cały czas czułem się jakbym sam znalazł się na pokładzie Erebusa albo Terroru. Wielkim plusem jest fakt, że poznajemy sytuację oczami wielu członków załogi, począwszy od dowódców i oficerów, kończąc na zwykłych marynarzach. Terror nie jest powieścią nastawioną na akcję, owszem jest kilka ,,momentów” i genialnych scen jak Karnawał Wenecki, jednak to przede wszystkim opowieść o walce z naturą i samym sobą. Simmons w bajeczny sposób tworzy mroźną aurę i przy lekturze można naprawdę zmarznąć. Punktem zwrotnym w tej opowieści, aczkolwiek liczyłem na krwawą walkę w obronie statku, jest zarządzona ewakuacja i marsz przez lodowe piekło, gdy w pobliżu grasuje lodowy stwór do którego mam wiele zastrzeżeń. Akcja niby brnie naprzód ciągle coś się dzieje a los załogi wisi na włosku, spadają na nie nowe nieszczęścia i czuć, że wielkimi krokami zbliża się finał. Wielu bohaterów spotyka krwawy finał, lecz z każdym rozdziałem czuję, że wszystko skończy się w kiepskim stylu, a finał będzie najsłabszą częścią historii. Czy tak jest? Dla wielu nie, ja osobiście liczyłem na inne zakończenie. Dostałem sztampę i przewidywalność, a w takiej lekturze do duży grzech. Wszystkiemu winne wprowadzanie mitologii Eskimosów i wstawki rodem z fantasy i chyba właśnie to jest największą wadą. Lektura z prawdziwie męskiej i posępnej staje się ciepłymi kluchami. Ucieka klimat i atmosfera tajemniczości i kilka ostatnich rozdziałów po prostu nuży, żeby nie napisać męczy. Szkoda. Terror, który przez ponad pięćset stron drobnej czcionki zaciskał za gardło i nie pozwalał odrywać się od lektury zawiódł w kluczowym momencie. Nie zmienia to jednak faktu, że Terror to książka z najwyższej półki. Klimatyczna, rewelacyjnie napisana, z świetnymi bohaterami, pełna wielu chwil napięcia i okropieństw. Wciągająca i nie chcąca wypuścić i przez bardzo długo ociera się o arcydzieło, gdzie wszystko jest na swoim miejscu, a każdy, do pewnego stopnia, przewidziany zwrot akcji, wcale nie obniża jej jakości. Terror zadowoli fanów horroru oraz książek przygodowych, lecz aby wystawić najwyższą notę, muszę otrzymać książkę, która nie tylko mnie zachwyci, wzbudzi moje emocje, ale niczym nie zirytuje i pozbawiona będzie wad, oczywiście w moim przekonaniu. Trudno wystawić Terrorowi niższą ocenę niż na ten przykład Christine Kinga, jednak tam nie zdenerwowało mnie nic i wszystko zakończyło się w sposób który lubię. Chyba zbyt dużo krytycznego napisałem o zakończeniu. Dodam tylko, że Terror to książka warta uwagi i cierpliwości, którą należy traktować z wielkim szacunkiem i powoli delektować się każdą stroną. Książka o bohaterstwie i tchórzostwie, waleczności i okrucieństwie. Książka wielka i zapadająca w pamięć. Kiedyś, chyba gdy na zewnątrz będzie cieplej, z pewnością kiedyś do niej powrócę. Polecam każdemu.

Na Terror Dana Simmonsa ostrzyłem zęby równie długo jak TO Stephena Kinga i obie książki mają ze sobą coś wspólnego, przez bardzo długi czas zapowiadały się wielkie arcydzieło, by skończyć zaledwie jako pozycje rewelacyjne, w których do pełni szczęścia zabrakło tylko mocnego i konkretnego zakończenia, ale od początku. Po Terror sięgnąłbym mimo zapewnień, że jest to horror....