Miałam być przeniesiona do powojennego Krakowa, miałam mieć przed oczami kamienice i ich bramy, czuć zapach zatęchłej klatki schodowej, smakować wyborne lody z Gelateria Italiana i widzieć wszystko oczami dziesięcioletniej dziewczynki. I gdy już mi się wydaje, że coraz śmielej wkraczam w ówczesny świat i zanurzam się w tym czarno-białym klimacie, nagle autorka ciągnie mnie za rękaw i nie pozwala dalej się zatracić. Zaczyna sucho wymieniać nazwiska polskiej inteligencji, opisywać historie z Warszawy czy Nowego Jorku, przywoływać losy wydawnictwa Mortkowicza nie na podstawie własnych wspomnień, a w oparciu o dokumenty i zapiski matki i babki. Powojenny Kraków oddala się coraz bardziej, a książka zaczyna nużyć.
W mojej ocenie autorka zbyt mocno skupiła się na licznych postaciach ówczesnej poezji i literatury, a po prostu za mało na sobie sprzed siedemdziesięciu lat. Ze wspomnień robi się relacja, a z książki, która miała być magiczna - rozczarowanie.

Miałam być przeniesiona do powojennego Krakowa, miałam mieć przed oczami kamienice i ich bramy, czuć zapach zatęchłej klatki schodowej, smakować wyborne lody z Gelateria Italiana i widzieć wszystko oczami dziesięcioletniej dziewczynki. I gdy już mi się wydaje, że coraz śmielej wkraczam w ówczesny świat i zanurzam się w tym czarno-białym klimacie, nagle autorka ciągnie mnie...