„Biografia staje się ciekawa dopiero po śmierci poety, jeżeli okaże się, że był naprawdę poetą” – powiedział ks. Jan Twardowski, gdy rozmawiał z Markiem Zielińskim, dziennikarzem „Nowych Książek”. To dlatego nie lubił o sobie opowiadać, niszczył osobiste dokumenty, uciekał od mediów, nie lubił się fotografować. Najważniejsze były przecież wiersze. I człowiek. Ale sławy uniknąć nie sposób, gdy pisze się poezję niosącą nadzieję, przesiąkniętą ciepłem, w której roi się od bożych krówek, biedronek, zielonej trawy i uśmiechniętych aniołów.
Ksiądz Twardowski w powszechnym mniemaniu uchodził za uroczego człowieka, serdecznego duszpasterza i poetę od patyków i patyczków. Wielu ludzi go poznało, a po tym jak zyskał sławę, jego mieszkanko było niemalże cały czas pełne wielbicieli jego poezji. Przyjeżdżały do niego wycieczki i choć to mogło być męczące dla poety - zazwyczaj nie odmawiał przyjęcia gości. Na pewno był człowiekiem z dużą charyzmą. Z czasem zaczął udzielać wywiadów, pojawiło się kilka publikacji analizujących jego twórczość, choć nie lubił, gdy nazywano go poetą- wolał określenie „ksiądz, który pisze wierze”.
Magdalena Grzebałkowska, autorka biografii księdza Jana, nie znała swojego duchownego bohatera. Nigdy wcześniej nie czytała jego poezji. Nigdy z księdzem nie rozmawiała. To zapewniło autorce biografii spojrzenie na postać księdza od biedronek z dystansu, bez uczuciowego zaangażowania. Co zatem zaważyło na tym, że reporterka zaczęła interesować się jego życiem i twórczością? Człowiek zakochany w Bogu, skromny, poczciwy, wiodący franciszkańskie życie, cichy i pokorny sercem – tak był postrzegany, ale przecież nie ma ludzi jednowymiarowych, na pewno miał swoje humory, słabości, kręcił nosem na krytykę, może nie do końca był taki święty? Magdalena Grzebałkowska postanowiła zbadać co też kryje się pod książęcą sutanną. Co tam odkryła? Same paradoksy.
W czasie wojny miał dwa marzenia: 1. zostać żołnierzem, 2. mieć dziewczynę – ani jedno, ani drugie marzenie się nie spełniło. Spełniła się za to przepowiednia wróżki, która w liście poinformowała go, że zostanie księdzem.
Był pełen sprzeczności- otaczały go tłumy ludzi, dzielił swoich przyjaciół w zależności od spraw, które z nimi mógł omawiać. Panicznie bał się samotności dlatego starał się, by każdy dzień był wypełniony wizytami. Z drugiej jednak strony unikał rozgłosu, na pytania dziennikarzy miał starannie przygotowane formułki, często czuł się niezrozumiany.
Był człowiekiem rozdartym wewnętrznie:
„Jan Twardowski poeta chciał zdobyć świat.
Jan Twardowski ksiądz nie chciał od życia niczego. Po Bogu najważniejszy był człowiek.” Dlatego żył skromnie, a wszystko co miał rozdawał innym. „Miałam tu w zakrystii moją kapotę na zimę. Wchodzę z dworu, a u księdza ktoś siedział przy tym stoliku. Patrzę, a ksiądz zdejmuje moją kapotę z haka. >> Ksiądz-mówię - to moja kapota Taaak?- zdziwił się.- A ja myślałem, że niczyja. Jemu chciałem dać

„Biografia staje się ciekawa dopiero po śmierci poety, jeżeli okaże się, że był naprawdę poetą” – powiedział ks. Jan Twardowski, gdy rozmawiał z Markiem Zielińskim, dziennikarzem „Nowych Książek”. To dlatego nie lubił o sobie opowiadać, niszczył osobiste dokumenty, uciekał od mediów, nie lubił się fotografować. Najważniejsze były przecież wiersze. I człowiek. Ale sławy...