Popatrzmy na okładkę książki i recenzje. „Fascynujący styl Dorna …”, „idealna książka dla miłośników kryminałów o skomplikowanej intrydze, trzymająca w napięciu od początku do końca”, „nowy mistrz thrillera psychologicznego”. Buńczuczne wypowiedzi, ale czy prawdziwe? Zazwyczaj tego typu opinię trzeba brać między palce, jednak przy tej książce mają rację bytu. Jest dokładnie tak, jak w zacytowanych recenzjach. Styl jest naprawdę fascynujący, książkę czyta się jak po sznurku, potrafi wciągnąć i pobudzić wyobraźnię, a zagłębiając się w kolejne strony opowieści ma się wrażenie projekcji filmowej we własnej głowie. Skomplikowana intryga? Owszem. Autor, Wulf Dorn, tak poprowadził akcję, by czytelnik podejrzewał do samego końca kogoś innego jako złego „potwora”. Jakie zdziwienie następuje, gdy okazuje się nim być zupełnie ktoś inny. Ktoś, kogo ja osobiście się nie spodziewałem i w ogóle nie brałem pod uwagę (no, może odrobinę). Czytając książkę wydaje się, że każdy fragment opowieści, nawet te „odnogi” fabuły akurat w tym miejscu są jak najbardziej potrzebne. Takie prowadzenia po historii jest rzadkością, a Dorn’owi się tu udało. Każda z postaci, nad którą pochyla się autor jest ważna, ma swoje miejsce w treści, a jej opis, przeżycia są jak najbardziej na miejscu, a książce dodają uroku. Głównym bohaterem książki jest psychiatra Jan Forstner, który gdy był dwunastolatkiem musiał borykać się z traumą straty młodszego, sześcioletniego brata (czy z własnej winy?). Od tego dnia jego życie legło w gruzach, wszystko się posypało, jak domek z kart. My poznajemy go na kartach powieści jako dojrzałego faceta, po rozwodzie, a na dodatek powracającego na stare śmieci, gdzie dano mu drugą szansę. Drugą szansę zawodową i jak się okazuję, drugą szansę zmierzenia się z przeszłością. Strona po stronie rozwiązuje zagadkę, nie tylko tajemniczego zaginięcia swojego brata, ale pewnego rodzaju nieprawidłowości w klinice, gdzie pracuje. Muszę zaznaczyć, że z feralnego dnia, gdy jego brat znika, zostaje mu dyktafon i nagranie, które na ostatniej stronie dzieła, epilogu, Wulf Dorn wspaniale podciągnął pod zakończenie książki, a sam dyktafon idealnie posłużył jako symbolika. Koniecznie to zobaczcie! Polecam z czystym sumieniem, dla każdego czytelnika, nie tylko „miłośnika kryminałów”.
Ocena: 7/10.

Popatrzmy na okładkę książki i recenzje. „Fascynujący styl Dorna …”, „idealna książka dla miłośników kryminałów o skomplikowanej intrydze, trzymająca w napięciu od początku do końca”, „nowy mistrz thrillera psychologicznego”. Buńczuczne wypowiedzi, ale czy prawdziwe? Zazwyczaj tego typu opinię trzeba brać między palce, jednak przy tej książce mają rację bytu. Jest dokładnie...