Bardzo dobra książka. Dobrze zbudowane napięcie, akcja jest cały czas i nie ma nudy. Genialna intryga i dużo ofiar, które są powiązane ze sobą w ciekawy sposób.

Bardzo dobra książka. Dobrze zbudowane napięcie, akcja jest cały czas i nie ma nudy. Genialna intryga i dużo ofiar, które są powiązane ze sobą w ciekawy sposób.

Chyba jeszcze nie czytałam książki, w której trup ściele się tak gęsto. W co drugim rozdziale ktoś popełnia samobójstwo, albo kogoś zabijają.
Jest to druga książka Wulfa Dorna o "Leśnej Klinice" i z mojego punktu widzenia znacznie lepsza od pierwszej.
Mamy tu Zakład Psychiatryczny, wiele tajemnic i morderstwa. Autor wodzi nas trochę za nos, ale można się zorientować, kto za wszystkim stoi.
Doktor Jan pomimo obsesji wydaje się sympatyczny.
Książkę polecam.

Chyba jeszcze nie czytałam książki, w której trup ściele się tak gęsto. W co drugim rozdziale ktoś popełnia samobójstwo, albo kogoś zabijają.
Jest to druga książka Wulfa Dorna o "Leśnej Klinice" i z mojego punktu widzenia znacznie lepsza od pierwszej.
Mamy tu Zakład Psychiatryczny, wiele tajemnic i morderstwa. Autor wodzi nas trochę za nos, ale można się zorientować, kto za...

Dobra książka. Przeczytana bardzo szybko. Ale nie żałuję.

Dobra książka. Przeczytana bardzo szybko. Ale nie żałuję.

Doskonała książka! Bardzo bardzo polecam :)

Doskonała książka! Bardzo bardzo polecam :)

Ledwo doczytałem do końca. Za dużo postaci, za bardzo zawiła intryga. Przekombinowana jak dla mnie. Daję mocne 5.

Ledwo doczytałem do końca. Za dużo postaci, za bardzo zawiła intryga. Przekombinowana jak dla mnie. Daję mocne 5.

"Koszmarna cisza" to ponura, przygnębiająca historia o ludzkim nieszczęściu - praktycznie wszyscy jej bohaterowie przeżyli kiedyś jakąś traumę, a samobójstwa pojawiają się co kilkanaście rozdziałów.
Problemem, wokół którego autor osnuł fabułę, jest niewyjaśnione zaginięcie młodszego brata głównego bohatera, którą to zagadkę rozwiązujemy razem z nim przez całą powieść. Tłem wydarzeń jest tu szpital psychiatryczny w fikcyjnym niemieckim miasteczku.
Według mnie książka jest bardzo dobrze skonstruowana, wzbudzająca ciekawość czytelnika. Wprawdzie tragedie pojawiają się w niej tak często, że czasem aż nie chce się w to wierzyć, ale ostatecznie, jak to mówią, "life is brutal", i nigdy nie wiadomo, czy nagle nie spadnie na nas cała lawina nieszczęść, w wyniku której nasze życie kompletnie się zmieni, a my staniemy się ledwie cieniem samych siebie.
Dla mnie "Koszmarna cisza" stanowiła przypomnienie tego, jak niepewny i okrutny jest człowieczy los - gdy myślimy, że jest już naprawdę źle, zawsze może być jeszcze gorzej.

"Koszmarna cisza" to ponura, przygnębiająca historia o ludzkim nieszczęściu - praktycznie wszyscy jej bohaterowie przeżyli kiedyś jakąś traumę, a samobójstwa pojawiają się co kilkanaście rozdziałów.
Problemem, wokół którego autor osnuł fabułę, jest niewyjaśnione zaginięcie młodszego brata głównego bohatera, którą to zagadkę rozwiązujemy razem z nim przez całą powieść. Tłem...

Gdy ktoś jest po lekturze obu książek Wulfa Dorna trudno mu będzie powstrzymać się od porównywania powieści. Tak ze względu na tematykę, umiejscowienie samej akcji, jak i sposób przedstawiania zdarzeń oraz powołanych do życia bohaterów. Ponownie trafiamy do szpitala psychiatrycznego, narrator znowu stara się przekonać o drugiej stronie takich instytucji, jednak tym razem już sam bohater wypada mało przekonywająco. Zasadniczo każda z postaci ma swojego demona, powinna przetrawić traumy z przeszłości, jednak uważam, że zbyt nachalnie wpycha się każdą z nich pod byle pretekstem do szpitala. I już w tym punkcie Autor niejako strzelił sobie samobója tworząc schemat działań, zamiast tworzyć bardziej rozbudowane psychologicznie jednostki, dając czytelnikowi realne, jaki zaburzone obrazy psychiki. Dziennikarka, która powinna się odznaczać wnikliwością, działać przemyślanie, a zarazem dyskretnie daje się od razu przyłapać na prowadzonej przez siebie grze. I w tym momencie właściwie nie ma sensu dalej posługiwać się nią dla budowania akcji, bo wszystko co dalej czytamy da pożądanego efektu. Zaś główny bohater, emocjonalnie zachwiany, działający na oślep lekarz, któremu bliżej do pacjenta szpitala psychiatrycznego niż profesjonalisty, jest jak kukła w rękach narracji.

Również w przypadku "Koszmarnej ciszy" Dorn wykorzystuje motyw balansowania na granicy jawy i snu. Jednakże tym razem to nie tylko bohaterowie przezywają zagrażające życiu koszmary na jawie, ale i sama fabuła jest nieco senna, a nawet określiłabym ją jako mdłą. Brakowało mi dominujących cech, jakimi powinien być nasycony thriller psychologiczny, jak choćby należycie opisanego osaczania postaci, stworzenia sytuacji realnego zagrożenia. Niedostatecznie jest tutaj wyeksponowana dramaturgia i groza wydarzeń, bywa, że zachowanie postaci zaprezentowane jest nie adekwatnie do sytuacji. Odniosłam wrażenie, że całość przybrała formę fragmentów, z których ma się wyłaniać pełny wzorzec ludzkich postępowań, ale mnie to nie przekonuje. Raczej daje odczucie braku dopracowania fabuły. Tym razem Autor poszedł na skróty.

Przyznam, że zwlekałam z lekturą tej książki ile mogłam. Zważywszy na zaskakująco-piorunujące wrażenie, jakim uraczył mnie Dorn w swoim debiutanckim thrillerze, tym razem nie nastawiałam się na tak ekscytującą podróż. I dobrze, bo byłabym zawiedziona, gdyż "Koszmarna cisza" w porównaniu z "Po drugiej stronie jaźni" wydaje się być zaledwie przeciętną. Za wiele zawiera przewidywalnych momentów i stąd treść może się przyczynić nawet do znużenia. Poza tym brak tej iskry, wodzenia na manowce, podsycania w czytelniku mylnego wrażenia, które brałby za pewnik, opisów, które powodowałyby gęsią skórkę, czyli tego wszystko, co nadal tkwi w mojej pamięci po kilku latach od przeczytania pierwszej powieści, jaka wyszła spod ręki Niemca. Mimo ewidentnych braków, jakie posiada lektura, Autor nadal pozostaje dla mnie jednym z lepszych niemieckich pisarzy gatunku i zawsze chętnie sięgnę po kolejne jego książki.

Gdy ktoś jest po lekturze obu książek Wulfa Dorna trudno mu będzie powstrzymać się od porównywania powieści. Tak ze względu na tematykę, umiejscowienie samej akcji, jak i sposób przedstawiania zdarzeń oraz powołanych do życia bohaterów. Ponownie trafiamy do szpitala psychiatrycznego, narrator znowu stara się przekonać o drugiej stronie takich instytucji, jednak tym razem...

WIELKOBUKOWE BEZSENNE BINGO wyzwanie 2019: PSYCHOPACI I SERYJNI MORDERCY

Na początku wydawało mi się, że ta książka to będzie coś nietypowego, coś innego niż wszystko. Pojęcia nie mam skąd to wrażenie.

A to był, w sumie, przeciętny thriller. Tylko tyle a może aż tyle? Powiem tak - za parę miesięcy zupełnie nie będę pamiętać tej historii.

Bo co tu pamiętać? Szablony i kalki, które są wyświechtane aż do bólu? Cała historia idzie jak po sznurku, czułam się dosłownie jak by mnie ktoś wziął za rękę i prowadził przez doskonale znane mi miejsca; zobacz dziecko tu mamy smutnego, cierpiącego głównego bohatera a tu wielką tajemnicę a tutaj ojej! jaki straszny szpital psychiatryczny i jeszcze straszniejszy psychiatra - masz się bać. I tak dalej.
Dodatkowo nagromadzenie zbiegów okoliczności, śmierci różnych osób, wypadków losowych i innych podobnych do siebie jak dwie krople wody niewiast jest wręcz absurdalne. Schemat goni schemat, tylko okoliczności przyrody nieco się zmieniły.

Na pewno przeczytam drugą książkę tego autora - dlaczego? Podobno jest lepsza ;) Jej akcja dzieje się również w Leśnej Klinice i losy głównych bohaterów się splatają, tylko to mnie przekonuje do lektury.

WIELKOBUKOWE BEZSENNE BINGO wyzwanie 2019: PSYCHOPACI I SERYJNI MORDERCY

Na początku wydawało mi się, że ta książka to będzie coś nietypowego, coś innego niż wszystko. Pojęcia nie mam skąd to wrażenie.

A to był, w sumie, przeciętny thriller. Tylko tyle a może aż tyle? Powiem tak - za parę miesięcy zupełnie nie będę pamiętać tej historii.

Bo co tu pamiętać? Szablony i...

Książka wpadła w moje ręce przypadkowo i mile mnie zaskoczyła. To dobry kryminał, który czyta się lekko i szybko, ale nie zapada jakoś szczególnie w pamięci.

Książka wpadła w moje ręce przypadkowo i mile mnie zaskoczyła. To dobry kryminał, który czyta się lekko i szybko, ale nie zapada jakoś szczególnie w pamięci.

BARDZO DOBRA! Thriller trzymający w napięciu do samego końca. Dużo bohaterów sprawiło, że w pewnym momencie chciałam pospisywać na kartce kto jest kim bo zdarzało mi sie pogubić. Od połowy nie potrafiłam odłożyć książki, a finał okazał się dla mnie bardzo zaskakujący i emocjonujący. Książka godna polecenia!

BARDZO DOBRA! Thriller trzymający w napięciu do samego końca. Dużo bohaterów sprawiło, że w pewnym momencie chciałam pospisywać na kartce kto jest kim bo zdarzało mi sie pogubić. Od połowy nie potrafiłam odłożyć książki, a finał okazał się dla mnie bardzo zaskakujący i emocjonujący. Książka godna polecenia!