Do książki podchodziłam dość sceptycznie, a to dlatego, że nie jestem zwolenniczką kultury i mitologii rzymskiej. Owszem, pociągają mnie klimaty i tematy starożytne, lecz ten rejon basenu Morza Śródziemnego zawsze był dla mnie odpychający. Aż tu nagle na Dymarkach Świętokrzyskich zauważyłam stoisko z książkami o tematyce archeologicznej. Znaczna większość była pisana językiem encyklopedycznym, w dodatku nie mogłam znaleźć niczego, co dotyczyłoby Bliskiego Wschodu czy Słowian, ponieważ - jak to powiedziała sprzedawczyni - nastawiono się na panujący na tegorocznych dymarkach klimat rzymski. Wtem do rąk wpadła mi "Lawinia". Przeczytałam opis na tylnej okładce i z niechętnym "niech będzie" w myśli zapłaciłam za książkę.
W tym tygodniu zaczęłam ją czytać. Początkowo niekoniecznie mi się podobała, jednak po około trzydziestu kartkach już niechętnie odkładałam ją na stolik, czy to żeby pójść spać, czy też powrócić do swoich obowiązków.
Z czasem książka wciągała mnie coraz bardziej, pochłaniałam coraz większe ilości stron. Wywołała u mnie bardzo pozytywne zaskoczenie. Ponad to polubiłam kulturę przedrzymską, zainteresowałam się nią i z pewnością będę szukać pozycji o podobnej tematyce.
Książkę polecam przede wszystkim kobietom - myślę, że mało który mężczyzna mógłby ją polubić, aczkolwiek nie wykluczam takiej możliwości. Opisy, dialogi, emocje - wszystko to opisane w taki sposób, że się je widzi, słyszy i czuje. Pani Le Guin odwaliła kawał naprawdę dobrej roboty. Chwała jej za tę książkę.

Do książki podchodziłam dość sceptycznie, a to dlatego, że nie jestem zwolenniczką kultury i mitologii rzymskiej. Owszem, pociągają mnie klimaty i tematy starożytne, lecz ten rejon basenu Morza Śródziemnego zawsze był dla mnie odpychający. Aż tu nagle na Dymarkach Świętokrzyskich zauważyłam stoisko z książkami o tematyce archeologicznej. Znaczna większość była pisana...