Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzie zjawia się Człowiek, tam giną Drzewa – lub parafrazując Tacyta: czynimy pustynię i nadajemy jej miano postępu.

Mężczyźni oskarżają kobiety o to, że są niewierne, zmienne, a choć mówią tak zazdrośni o swój wiecznie zagrożony seksualny honor, jest w tym szczypta prawdy. (...) Podlegamy zmianom niezależnie od naszej woli. Tak jak księżyc się zmienia, a przecież wciąż pozostaje sobą, tak my jesteśmy dziewicami, żonami, matkami, babkami. A mężczyźni, pomimo niepokoju, jaki ich wiecznie gna, pozostają tym, kim byli na początku. Kidy już raz włożą męską togę, więcej się nie zmienią, dlatego czynią cnotę z tej sztywności i opierają się wszystkiemu, co mogłoby ją podważyć a ich uwolnić.

(...) żadna ludzka nadzieja nie bywa nigdy do końca spełniona...

Trudno jest znieść czyjąś zdradę. Jeszcze trudniej świadomość, że była nieuchronna z twojego powodu.

Mężczyźni lubią mieć zawsze rację, chcą sami odkrywać prawdę, aby stawała się ich własnością.

Nigdy" i "zawsze" to nie są słowa ze słownika śmiertelników.

- Och, kochany, "nigdy" i "zawsze" nie są dane nam, śmiertelnym. Ale nie rozstaniemy się, dopóki nie uznam, że tak trzeba.

Mówią, że Mars rozgrzesza wojowników z wojennych zbrodni, ale kto rozgrzesza tych, którzy nie wojowali, tych, dla których podobno tę wojnę toczono, choć nigdy tego nie chcieli?

(...) pokój nuży ludzi,(...) zaczyna ich drażnić, kiedy się przedłuża,(...) nawet gdy modlą się o pokój działają przeciwko niemu, dopóki nie zdobędą pewności, że zostanie zburzony, ustępując miejsca bitwom, rzezi, gwałtom i zniszczeniu.

(...) kiedy człowiek stracił jakieś wielkie szczęście, a potem nie ustaje w wysiłkach, żeby je przywołać, zyska tylko smutek. Natomiast kiedy nie usiłuje rozpamiętywać wciąż od nowa przeszłego szczęścia, odkrywa z czasem, że ono trwa w jego sercu i ciele, ciche, lecz krzepiące.