Na początku wydawało mi się, że polubię bohaterkę. Jej smutek, samotność, zamknięcie we własnym świecie w jakiś sposób mnie wzruszyły. Chciałam wejść do tekstu i zaopiekować się Julią. Zostało mi tak przez cały czas czytania, z tym że pod koniec chciałam nią mocno potrząsnąć zamiast przytulić.

Jestem w stanie zrozumieć wątpliwości i lęki, w jej sytuacji w miarę uzasadnione. Ale bez przesady! Przychodzi moment, gdy życie ofiarowuje piękną historię, wielką miłość- wtedy trzeba się pozbyć złych myśli i dać się rozpieścić, ponieść do happy endu. Julia tego nie potrafiła. Nie umiała uwierzyć, że jest godna miłości Aleksandra. Wciąż dręczyły ją obawy związane z różnicą wieku, a także z własną starością.

Zdaję sobie sprawę, że (z racji wieku) nie potrafię w pełni zrozumieć Julii. Może właśnie dlatego od pewnego momentu zaczęła mnie tak strasznie irytować. Jeśli to jest studium kobiety, to pytam- jakiej? Gdzie takie kobiety są? Bohaterka nie potrafiła podjąć żadnej samodzielnej decyzji, wszystkiego się bała, wiecznie targały nią wątpliwości. A już jej potrzeba poświęcenia własnego szczęścia na rzecz młodszej Nadii- śmieszne i dla mnie nie do przyjęcia.

Bardzo podobała mi się kompozycja- część akcji to opis oczekiwania Julii na samolot do Warszawy, a część to zapis jej wspomnień z rocznego pobytu w Paryżu.

Rozczarowało mnie natomiast zakończenie- nagłe, bardzo w stylu komedii romantycznych.

Podsumowując, po „Drzwiach do piekła” miałam określone oczekiwania, których „Rosyjski kochanek” nie spełnił. Raczej nie będę już poszukiwała kolejnych książek Nurowskiej.

Na początku wydawało mi się, że polubię bohaterkę. Jej smutek, samotność, zamknięcie we własnym świecie w jakiś sposób mnie wzruszyły. Chciałam wejść do tekstu i zaopiekować się Julią. Zostało mi tak przez cały czas czytania, z tym że pod koniec chciałam nią mocno potrząsnąć zamiast przytulić.

Jestem w stanie zrozumieć wątpliwości i lęki, w jej sytuacji w miarę...