"- A co to jest miłość w ogóle?
- Kaprys natury, defekt genetyczny – nazwij to, jak chcesz. Faktem jest, że miłość istnieje tylko po to, by dwoje ludzi po prokreacji zostało razem tak długo, aż potomek osiągnie pełnoletność."

Sięgnęłam po tę książkę przypadkowo, a właściwie co chwilę przez przypadek wpadałam na ten tytuł w internecie. W końcu ciekawość zwyciężyła i oto spieszę z moją opinią.

"Lato w kolorze wiśni" opisuje historię Emely, studentki literaturoznawstwa z niecodziennym poczuciem humoru i ciętym językiem. Wszystko zaczyna się, gdy jej przyjaciółka Alex postanawia wrócić do Berlina. W końcu będą nierozłączne. Nie wie jednak, że Alex zamierza zamieszkać w mieszkaniu swojego brata, z którym Emely łączą niemiłe wspomnienia. Mimo wszystko szczęście nie opuszcza jej do końca. Wkrótce dziewczyna otrzymuje e-maila od tajemniczego wielbiciela...

Muszę napisać, że naprawdę mi się podobało! Można by pomyśleć, że tak banalny temat nie może być wykorzystany w tak wyjątkowy sposób. Duże było moje zdziwienie, gdy książka niepostrzeżenie zakradła się w moje myśli i znalazła miejsce w sercu.

Strzałem w dziesiątkę w tej pozycji jest niepodważalnie humor głównej bohaterki. Dawno nie spotkałam tak jadowitej, ale jednoczenie nieśmiałej i uroczej postaci jaką jest Emely. Przyznam jednak bez bicia, że chwilami jej postawa mnie irytowała. Przecież ile można oganiać się od tej jedynej i prawdziwej miłości? Jak długo można upierać się przy tym, że z tego nic nie będzie? Jak widać można i to długo. Jestem jednak w stanie jej wybaczyć i zrozumieć dlaczego zachowywała się tak, a nie inaczej.

Nie będę wgłębiać się w motywy, jakimi kierowała się Emely, bo nie chcę spojlerować. Mogę jednak napisać, że wystarczy jedno, małe nieporozumienie, by zmienić całe, nasze późniejsze życie. Wystarczy jedna urażona duma, by zrezygnować z marzeń i szczęścia. Wystarczy raz zaufać niewłaściwej osobie, by później nie ufać wcale. Wystarczą dwa złamane serca, by przestać wierzyć w miłość. I wystarczy odrobina cierpliwości oraz oślego uporu, by tą złamaną wiarę naprawić.

Do bohaterów drugoplanowych nie mam zastrzeżeń. Są to bohaterowie ważniejsi i mniej ważni. Elyas, bez którego nie byłoby tego całego zamieszania, jest bardzo interesującą postacią. Pomijając jego walory zewnętrze (których ma niezliczenie wiele), jest bardzo atrakcyjny wewnętrznie. Cierpliwy, uparty, niezrażony, z dystansem do własnej osoby. Tak, to są na pewno pożądane cechy, by poradzić sobie w tak ciężkim przypadku jak Emely.

"- (…) Dlaczego nie odpuścisz?
Przeciągnął dłonią po włosach i wykonał kilka rybich ruchów ustami.
- Nie wiem – zająknął się i obejrzał za siebie. – Może kręcą mnie trudne przypadki."

Czy mu się uda? Żeby odpowiedzieć sobie na to pytanie, z pewnością sięgnę po kontynuację.

"- Ale to działa -powiedział pewnym siebie głosem- Lecisz na mnie.
-Lecę na ciebie jak zepsuty szybowiec."

Polecam.

"- A co to jest miłość w ogóle?
- Kaprys natury, defekt genetyczny – nazwij to, jak chcesz. Faktem jest, że miłość istnieje tylko po to, by dwoje ludzi po prokreacji zostało razem tak długo, aż potomek osiągnie pełnoletność."

Sięgnęłam po tę książkę przypadkowo, a właściwie co chwilę przez przypadek wpadałam na ten tytuł w internecie. W końcu ciekawość zwyciężyła i oto...