Siła tych opowiadań tkwi w ich tyle krótkości , co dosadności . Ułożone są w książce rzekłabym '' według wzrostu '' , najpierw te najkrótsze , które nawet ciężko czasami nazwać opowiadaniami , są to raczej przypowiastki , same życiowe puenty , cudne w swej trafności . Potem następują te dłuższe , ale i one nie mają więcej niż kilka stroniczek . Niektóre z nich to prawdziwe czarowne baśnie , które jednak niosą ze sobą niepospolitą mądrość jednocześnie dobitnie świadcząc o ogromnej fantazji autora . Mamy więc opowiadanie : o słoniu , który się wszystkiego bał , a najbardziej własnego cienia i miłości , o wicekrólu który koniecznie chciał się dowiedzieć co to jest szczęście , o fortepianach pasących się na łące między krowami , o Matuzalemie który wpadł w obsesję oszczędzania i wiele wiele innych zabawnych i mądrych jednocześnie . A opowiadanie tytułowe '' Szklarz Wieczności '' opowiadające o Orfeuszu który miał powiększający nos i mnóstwo ciekawostek do opowiedzenia , to prawdziwy majstersztyk . Jedno zaś z początkowych opowiadań tak mi się spodobało , że postanowiłam go przytoczyć w całości . Oto one :

'' Lampka nie - Aladyna ''

'' Był raz pewien władca elektryczności , który bardzo pragnął , aby wszyscy ludzie w jego Elektrycznym Państwie myśleli podobnie jak i on myśli . A że ludzi było bardzo wielu , realizacja tego przychodziła mu z trudnością . Ile razy jakiś człowiek inaczej sobie podumał niż król , w koronie władcy zapalała się ostrzegawcza , czerwona lampka . A że król podłączony był licznymi przewodami do świata swych poddanych , ostrzegawcza lampka u jego korony migotała swym światłem bez przerwy . Powoli stawało się to męczące dla władcy . Całą więc energię włożył w to , by poddani jego mieli ostrzegawcze lampki u kapeluszy . I nie wiedzieć kiedy stało się tak , iż poddani oglądając kapelusze innych myśleli tylko o tym , aby ,broń Boże , ich własny nie zmienił się w świetlistą aureolę . Początkowo jeszcze gdzieniegdzie błyskało nikłe światełko , ale uczynni przechodnie gasili je , czym mogli . Z czasem ludzie zapomnieli , a potem w ogóle już nie wiedzieli , iż kiedyś przed wiekami istniała tak zwana wolność strumień...Byli szczęśliwi . Podobnie jak i ich władca . . ''

Polecam tę książkę :)

Siła tych opowiadań tkwi w ich tyle krótkości , co dosadności . Ułożone są w książce rzekłabym '' według wzrostu '' , najpierw te najkrótsze , które nawet ciężko czasami nazwać opowiadaniami , są to raczej przypowiastki , same życiowe puenty , cudne w swej trafności . Potem następują te dłuższe , ale i one nie mają więcej niż kilka stroniczek . Niektóre z nich to prawdziwe...