Druga część „Uczty dla wron” jest zdecydowanie lepsza od pierwszej. Co prawda nie ma tam wydarzeń na miarę bitwy nad Czarnym Nurtem, nie ma zaskakujących zwrotów akcji jak wesele u Frey’ów, autor hurtowo nie kładzie pokotem bohaterów, ale jest jednak ciekawie.

W dalszym ciągu nie zmieniłem zdania co do Brienne – jest nudna (dobrze chociaż, że w serialu obdarzyli tą bohaterkę w dużo większy luz), ale już wątki Samwell’a i Jaime’go nabrały większego sensu i rozpędu. No i moja wisienka na torcie, czyli postać, którą kocham nienawidzić – Cersei. Jest wręcz obłąkana na punkcie władzy, intrygantka i manipulantka od której wszystkie inne mogą się uczyć, a przy okazji uwielbiam jej zjadliwe i wredne poczucie humoru. Swoim zachowaniem aż się prosi aby wreszcie ukręcono jej ten blond łeb, ale w sumie bez jej postaci akcja byłaby o wiele nudniejsza.

Martin zawarł na końcu „Sieci spisków” obietnicę naprawdę ciekawych wydarzeń, sprawił, że zachłannie rzuciłem się na „Taniec ze smokami”, w którym wreszcie dostanę Daenerys, a poza tym wróci Jon Snow i Tyrion. No i śmiało mogę stwierdzić, że jest mistrzem cliffhangerów, bo to co zrobił z Cersei, to w jakim momencie zostawił jej wątek to było genialne posunięcie. To się nazywa wzbudzić ciekawość :)

Druga część „Uczty dla wron” jest zdecydowanie lepsza od pierwszej. Co prawda nie ma tam wydarzeń na miarę bitwy nad Czarnym Nurtem, nie ma zaskakujących zwrotów akcji jak wesele u Frey’ów, autor hurtowo nie kładzie pokotem bohaterów, ale jest jednak ciekawie.

W dalszym ciągu nie zmieniłem zdania co do Brienne – jest nudna (dobrze chociaż, że w serialu obdarzyli tą...