Wichrowe Wzgórza to jedyna książka jaką napisała Emily Brontë. Wiele osób podaje to pod wątpliwość, ponieważ na prawdziwość tego mieli jedynie słowa jej siostry. Bez względu na to, kto tak naprawdę jest autorem książki, trzeba przyznać, że jest to jedyna z najlepszych historii wśród klasyki.

Historia rozpoczyna się, gdy do Thrushcross Grange przeprowadza się niejaki pan Lockwood. Gdy poznaje Heathcliffa jest tak ciekawy jego historii, że nakłania swoją gosposię, aby opowiedziała mu jego historię. Wszystko zaczyna się gdy pan Earnshaw, poprzedni właściciel Wichrowych Wzgórz zamiast prezentów dla swoich dzieci przyprowadza do domu małego chłopca zwanego Heathcliff. Staje się on ulubieńcem pana domu, a nawet jego córki Catherine, jednak syn pana Earnshaw, Hindley, zawsze nim pogardzał. Po śmierci ojca opiekę nad domem objął właśnie Hindley, który sprowadził Heathcliffa do poziomu służącego. Gdy Catherine zaczyna spęczać coraz więcej czasu z Lintonami, a sam Edgar Linton jej się oświadcza, Heathcliff dowiaduje się, co tak naprawdę myśli o nim dziewczyna, która jest dla niego całym światem. Postanawia opuścić Wichrowe Wzgórza, a gdy powraca po trzech latach, role się odwracają i to on staje się tym, który będzie miał wszystko.

Czytając na studiach fragmenty Wichrowych Wzgórz w oryginale byłam urzeczona samymi, krótkimi opisami i wiedziałam, że prędzej czy później przeczytam całość. Byłam ciekawa, jak rozwinie się historia pełna tajemnic, intryg, egoizmu oraz wielkiej miłości, która okazała się ponadczasowa, silniejsza niż śmierć.

Jeśli chodzi o bohaterów to zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu Heathcliff. Catherine była zbyt egoistyczna, chć Heathcliff też taki był, to jej egoizm był do tego stopnia irytujący, że nie dało się jej polubić. Za każdym razem próbowała postawić na swoim, nawet gdy nie miała racji, a gdy jej się nie udawało uciekała się do szantażu, a to jedna z najgorszych rzeczy jakie można zrobić drugiemu człowiekowi. Heathcliff to zdecydowanie czarnych charakter Wichrowych Wzgórz i choć jego postępowania nie pochwalam to jednak pokazał, że jest naprawdę genialny w swojej zemście. Potrafił tak manipulować drugim człowiekiem, że zawsze dostawał to, czego chciał. Z najbiedniejszego, najbrudniejszego i najbardziej pogardzanego człowieka stał się jedną z najbardziej zamożnych osób, co nie oznacza, że ludzie zaczęli go szanować. Ale to w jaki sposób planował każdą sprawę, jego plany sięgające daleko w przyszłość były naprawdę godne podziwu.

Książka jest bardzo dobrym przykładem tego jak chora miłość może zniszczyć człowieka. Wolałabym żeby relacja Heathcliffa i Catherine zakończyła się happy endem, ale książka może być dobrą przestrogą, choć podejrzewam, że w dzisiejszych czasach tak obsesyjna miłość mogłaby się zakończyć bardziej krwawo. Emily Brontë tak opisała całość, że ciężko było się od książki oderwać, ponieważ chciało się od razu wiedzieć, jak skończą się intrygi tyranizującego wszystkich Heathcliffa i jak on sam skończy,

Z pewnością oprócz głównych bohaterów na uwagę zasługują również inni, choćby Ellen Dean, służąca, która była świadkiem wszystkich szczęśliwych chwil i wszystkich nieszczęść. Wydawała się naprawdę ciepłą osobą, która mimo krzywd, które również jej się przytrafiły ze strony innych, chciała dla każdego jak najlepiej i zawsze służyła dobrą radą. Nie wiem dlaczego, ale wiejska gwara, którą w tym wydaniu posługiwał się Joseph, służący Heathcliffa, bardzo mnie denerwowała, bo czasami ciężko było to rozczytać, a i wytrącało to trochę z równowagi, ponieważ niektóre słowa trzeba było przeczytać powoli żeby zrozumieć ich sens. Poza tym jest to postać, która doszukuje się wszystkiego, co najgorsze w innych domownikach, a sam choć można wziąć go za bardzo religijnego, ponieważ codziennie czyta Pismo Święte i dużo się modli, reprezentuje mnóstwo złych cech m. in. egoizm, obłudę, wścibstwo i głupotę. Na pewno nie da się darzyć sympatią Lintona, syna Heathcliffa i Isabelli, który z początky wydaje się tak kruchy i podobny do matki, że nie możliwym jest żeby choć przez chwilę przemknęło przez myśl, że może być zły i wykorzystać kogoś do osiągnięcia swych celów oraz świętego spokoju. Dopiero po czasie widać, że jednak bliżej mu do Heathcliffa i pewnie gdyby nie to, że jest to bardzo niemrawy człowiek to pewnie byłby z niego taki sam tyran jak jego ojciec. Na duży podziw za to zasługuje Hearton Earnshaw, syn Hindleya, który po śmierci ojca został sprowadzony do roli sługi, a co za tym idzie nie otrzymał odpowiedniego wykształcenia na jakie zasługiwał. To w nim tak naprawdę zachodzi największa zmiana, za sprawą Cathy, córki Catherine, który nie potrafiąc czytać ani pisać odczuwał przed dziewczyną wielki wstyd, co sprawiło, że postanowił sam się nauczyć czytać, pisać i wysławiać lepiej niż gwarą, którą podłapał od Josepha.

Wichrowe Wzgórza to z pewnością nie tylko historia o wielkiej miłości, ale również ukazująca jak mroczna potrafi być natura człowieka i jak wiele można zniszczyć będąc żądnym zemsty. I choć jest to książka napisana w 1874 roku, więc mająca naprawdę wiele lat, to wciąż jest godna uwagi i z pewnością zachwyci jeszcze nie jedną osobę

Wichrowe Wzgórza to jedyna książka jaką napisała Emily Brontë. Wiele osób podaje to pod wątpliwość, ponieważ na prawdziwość tego mieli jedynie słowa jej siostry. Bez względu na to, kto tak naprawdę jest autorem książki, trzeba przyznać, że jest to jedyna z najlepszych historii wśród klasyki.

Historia rozpoczyna się, gdy do Thrushcross Grange przeprowadza się niejaki pan...