Źródło: By Patrick Branwell Brontë (died 1848) - one or more third parties have made copyright claims against Wikimedia Commons in relation to the work from which this is sourced or a purely mechanical reproduction thereof. This may be due to recognition of the "sweat of the brow" doctrine, allowing works to be eligible for protection through skill and labour, and not purely by originality as is the case in the United States (where this website is hosted). These claims may or may not be valid in all jurisdictions.As such, use of this image in the jurisdiction of the claimant or other countries may be regarded as copyright infringement. Please see Commons:When to use the PD-Art tag for more information., Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6553922
Jej ojcem był Patrick Brunty (nazwisko zmieni na Brontë w dorosłym życiu),niezamożny pastor, wywodzący się z rodziny chłopskiej. Emily wychowywała się na plebanii w Haworth wraz z bratem Patrickiem Branwellem i siostrami: Anne, Charlotte, Marią oraz Elizabeth. Była silnie związana z Anne, Charlotte i Patrickiem. Po śmierci matki dziećmi opiekowała się ciotka, Elizabeth Branwell. Bliska dzieciom (szczególnie Emily) była także służąca Tabitha Akroyd, nazywana „Tabby”. która pracowała w domu rodziny Brontë przez prawie 30 lat. Tabby została przez Emily sportretowana w Wichrowych Wzgórzach jako Ellen Dean. Zgodnie z wolą ojca, dzieci miały uzyskać wykształcenie. Patrick uczył się w domu, natomiast siostry miały je zdobyć na pensji Cowan Bridge, przeznaczonej dla dzieci duchowieństwa. Warunki tam były jednak bardzo złe, na tyle, że dwie najstarsze siostry Brontë zmarły na gruźlicę – Maria 6 maja 1825, a Elżbieta 15 czerwca tegoż roku. Od tego momentu wszystkie dzieci (z wyjątkiem Charlotte, którą w 1831 wysłano na półtora roku do szkoły z internatem) pozostawały i uczyły się w domu. Dużą rolę w tej domowej edukacji pełniła dobrze zaopatrzona biblioteka pastora Brontë oraz prenumerowane przez niego czasopisma omawiające aktualne życie literackie i kulturalne.
Od wczesnych lat młodości pisała utwory poetyckie i opowiadania. Rodzeństwo Brontë tworzyło wspólnie opowieści pt. Glass Town (które następnie zmieniły się w kroniki fikcyjnego państwa Angria). Z czasem Emily i Anne zaczęły tworzyć własny literacki „serial” – opowieści o fikcyjnej wyspie Gondal. Siostry wykonywały ręcznie malutkie książeczki, w których drobnym pismem uwieczniały swoją twórczość. Emily pisała o Gondal od 1831 roku aż do swojej śmierci. Choć cykl Gondal zawierał fragmenty prozatorskie i wierszowane, tylko część z tych ostatnich zachowała się do dziś.
W wieku 14 lat Emily wysłana została do szkoły w Roe Head, jednak jej niezależny charakter trudno znosił szkolny rygor i oderwanie od ukochanej przyrody, szybko też zaczęła podupadać na zdrowiu. Pracująca w tej samej szkole jako nauczycielka, Charlotte zdecydowała o wysłaniu siostry do domu, gdzie Emily szybko wyzdrowiała. Na jej miejsce pojechała Anne. Emily w tym czasie zajmowała się domem i uczyła się sama.
W 1837 zaczęła pracować jako nauczycielka w szkole w Law Hill. Nie wiadomo, ile spędziła tam czasu – nie wspomina o tym w swojej twórczości i listach. Z korespondencji Charlotte wiemy, że warunki pracy były dla Emily bardzo ciężkie – pracowała od 6 rano do 23.00, z półgodzinną przerwą. Wiadomo też, że Emily bardzo nie lubiła pracy nauczycielskiej.
W 1837 zaczęła pracować jako nauczycielka w szkole w Law Hill. Nie wiadomo, ile spędziła tam czasu – nie wspomina o tym w swojej twórczości i listach. Z korespondencji Charlotte wiemy, że warunki pracy były dla Emily bardzo ciężkie – pracowała od 6 rano do 23.00, z półgodzinną przerwą. Wiadomo też, że Emily bardzo nie lubiła pracy nauczycielskiej.
1845 roku Charlotte przypadkowo przeczytała ręcznie zapisany tomik wierszy napisanych przez Emily. Choć Emily twórczością literacką zajmowała się przez całe życie, nie pozwalała innym czytać swoich utworów. Charlotte była zachwycona i zdumiona wysoką wartością utworów siostry, dostrzegając w nich dziką, melancholijną i podniosłą melodię. Swoje wiersze zaprezentowała Charlotte również Anna. Trzy siostry zdecydowały, że zbiorą swoje utwory i wydadzą je w jednym tomiku, pod trzema (męskimi) pseudonimami (Emily występowała jako Ellis Bell). Tomik Poems by Currer, Ellis and Acton Bell ukazał się w maju 1846 roku, nakładem wydawnictwa Aylott and Jones. Choć wiersze zdobyły pewne pozytywne recenzje, to jednak nie zyskały popularności – sprzedały się tylko 2 egzemplarze tomu, siostry zdecydowały więc o wycofaniu nakładu.
Nie wiadomo dokładnie, kiedy Emily Brontë rozpoczęła pisanie powieści Wichrowe Wzgórza. Było to prawdopodobnie jesienią 1845 roku. Utwór wydany został w 1847 pod pseudonimem Ellis Bell. Ponieważ w tym samym czasie ogromną popularnością cieszyła się powieść Charlotte Jane Eyre, również opublikowana pod pseudonimem o nazwisku Bell, czytelnicy zainteresowali się także Wichrowymi Wzgórzami. Powieść zyskała nieprzychylne recenzje, ganiono ją za to, że jest brutalna i ponura. Nie miało to dobrego wpływu na Emily, która miała naturę samotniczą, była domatorką spragnioną spokoju ducha, a do pomysłu wydania swojej twórczości od początku odnosiła się niechętnie. Emily odsunęła się od Charlotte, którą mogła uważać za odpowiedzialną za całe zamieszanie i zbliżyła się do brata, Branwella. Pełnił on rolę rodzinnego wyrzutka, którego wieloletnia niemożność znalezienia zawodu czy utrzymania posady, uzależnienie od opium i alkoholu, kłopoty miłosne i załamania nerwowe były przyczyną cierpień całej rodziny.
Powieści sióstr Brontë sprzedawały się dobrze, budziły też zainteresowanie czytelników. Nikt jednak (nawet wydawca) nie znał tożsamości autorek. Spekulowano, że choć wydano je pod 3 różnymi nazwiskami, to autor jest w istocie jeden, a całe zamieszanie z autorstwem było w istocie wywołane przez wydawcę, aby podnieść zainteresowanie książkami. Aby ukrócić te spekulacje, Charlotte zdecydowała, że należy się ujawnić. W lipcu 1848 roku wraz z Anną udała się do wydawcy, Georga Smitha i przedstawiła mu dwie z trzech autorek piszących jako bracia Bell, w tym tożsamość autorki Wichrowych Wzgórz. Ceniąca sobie samotność i spokój Emily nie była zadowolona z pozbawienia anonimowości i miała o to duży żal do siostry.
We wrześniu 1848 roku zmarł Branwell, podczas pogrzebu Emily zaziębiła się. Odmawiała wszelkiego leczenia i przyjmowania jakichkolwiek leków. Z czasem z prawdopodobnie łatwej do wyleczenia choroby wywiązało się zapalenie płuc, pojawiły się też objawy gruźlicy. Emily nadal nie podejmowała leczenia – nie chciała położyć się do łóżka, skontaktować z lekarzem ani brać leków. Dopiero w dniu swojej śmierci zgodziła się położyć na sofie i pozwoliła na wezwanie lekarza. Na leczenie było już jednak za późno. Zmarła 19 grudnia 1848 roku, w wieku 30 lat.
Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a...
Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego.
Eros wyłaniający się z tanatosa, tanatos płynący z erosa,
miłość kiełkująca z nienawiści, nienawiść zasilana miłością Namiętności tego utworu, z całą ich barwną, spotęgowaną gamą, nie zaznają żadnej szkody w spotkaniu ze współczesnym czytelnikiem pomimo bardzo dosłownej i egzaltowanej formy. Tworzą one swój własny, rozlewający się na odbiorcę obraz; rzeczywistość bardzo intensywnie oddziałującą na sferę uczuciową, bo bardzo skrzętnie utkaną i wszechogarniającą.
Być może takie zawłaszczenie tekstu przez uczucia mogłoby uchodzić za wadę, lecz mnie bardzo przekonał ten świat napędzających się i zapętlonych, a nierzadko sprzecznych i zmiennych namiętności, które niczym bożki czy nadrzędne figury władają postaciami, zwłaszcza jeśli zwrócimy uwagę na kompleksowość ich działania.
Miłość nie jest tu tylko tajemniczym, burzliwym żywiołem, w czysto romantycznym ujęciu, lecz również źródłem rozkwitu, rozwoju i szczęścia jako akceptacja, pomoc i niwelowanie uprzedzeń w ujęciu czysto psychologicznym z tragicznymi skutkami jej braku - chodzi o podkreślenie wpływu wychowania i wczesnodziecięcych oddziaływań (Hareton i wpływ przemocy domowej na jego osobowość, Heathcliff i wpływ uprzedzeń rasowych).
Właściwie to można powiedzieć, że miłość w rozumieniu romantycznym jest tutaj zarówno podtrzymana (silna, nieznająca granic miłość Katy i Heathcliffa) jak i podważona i zdekonstruowana - jest autodeprecjonująca się, spowita w nienawiści, świadoma swojej romantycznej proweniencji (Heathcliff, który wspomina o tym, że Izabela wyobraziła go sobie jako romantycznego bohatera z książek).
Sam Heathcliff zresztą (pominąwszy oczywiste motywy związane z zemstą i miłością) zdaje się uosabiać męską zaborczość; ucisk i przemoc wobec kobiet, tak więc męskość toksyczną, szkodliwą- samoświadomość utworu w niemożliwości romantyzowania jego postaci zdaje się być jeszcze jednym odstępstwem od idealistycznie pojmowanej miłości.
Przesycenie utworu śmiercią, a konkretniej: mnogość, powszechność i łatwość śmierci przestaje jawić się jako narzędzie w rękach autorki i działa podwójnie jako epokowy szok; to co początkowo zdawało mi się bardzo niewiarygodne, stało się prędko dobitnie wiarygodne, bowiem śmierć we "Wichrowych wzgórzach" jest częścią, warstwą oraz swego rodzaju zadziwiająco lekką i naturalną obecnością tego świata, jak gdyby jeszcze jedną postacią w której pobrzmiewają wszelkie szczątki gotyckości tego utworu.
Co doprowadziło, Heathcliffa do nienawiści najbliższej rodziny przez co sam był znienawidzony przez najbliższych? Myślę że śmierć najbliższej przyjaciółki Catherine. Wichrowe wzgórza to opowieść o mieszkańcach tytułowych wichrowych wzgórz i Drozdowego gniazda bardzo polubiłam Nelly Dean osobę mądrą dobrą uczciwą oddaną swoim pracodawcą .Piękna historia którą warto przeczytać.