Kolejna bardzo udana pozycja opisująca wojenne losy dziewcząt, tym razem przeżywających gehennę zesłania. Mamy tu spisane monologi kobiet, które teraz, po wielu latach wspominają dramatyczne wydarzenia ze swojej młodości. Opowieści jest dziesięć, choć właściwie układają się w jedną historię. Każda z ich bohaterek przeżyła własną, osobistą tragedię, ale elementy układanki, które się na nią składają są właściwie stale te same – wielotygodniowa podróż w bydlęcych wagonach, głód, mróz, katorżnicza praca, choroby, dzika przyroda, walka o przetrwanie, wszechobecny strach i poczucie zagrożenia, tragiczne (rzadziej szczęśliwe) informacje o rodzinie, próby wydostania się z tej nieludzkiej ziemi i wcale niełatwe życie po powrocie.

Książka napisana jest bardzo sprawnie – autorka pozwala swoim bohaterkom mówić, snuć wspomnienie, dzielić się refleksjami... Dzięki temu zabiegowi czytelnik szybko odczuwa bliskość i solidaryzuje się z bohaterkami, wchodzi w ich świat. Podobnie jak w przypadku „Dziewczyn z Powstania” miałam wrażenie, że siedzę z babcią przy kominku słuchając jej wynurzeń. I wciąż nie mogę zrozumieć, jak można było zgotować ludziom takie piekło... I jak się dało w nim przeżyć...

Dobrze, że taka książka powstała. Świadków tamtych tragicznych czasów jest coraz mniej, więc za kilka lat nie będzie komu podzielić się swoimi przeżyciami na zesłaniu. Naprawdę trzeba to przeczytać.

Kolejna bardzo udana pozycja opisująca wojenne losy dziewcząt, tym razem przeżywających gehennę zesłania. Mamy tu spisane monologi kobiet, które teraz, po wielu latach wspominają dramatyczne wydarzenia ze swojej młodości. Opowieści jest dziesięć, choć właściwie układają się w jedną historię. Każda z ich bohaterek przeżyła własną, osobistą tragedię, ale elementy układanki,...