Ciężko mi było przebrnąć przez początkowe rozdziały. Chyba nie lubię za bardzo podróżować ze Stasiukiem. Bo tych banalnych w gruncie rzeczy kilka spojrzeń na Bałkany mogłoby pochodzić od kogokolwiek, kto zawitał w te troszkę mam wrażenie oklepane w jego prozie strony. Czytałem więc, trochę jakbym czytał nieco lepszy przewodnik z myślą o jakiejś podróży, która pewnie znowu kiedyś nastąpi.
Ale gdy Stasiuk powrócił do siebie, do swoich mrocznych świtów, bezlistnych listopadów, kiedy pociągnął mnie ze sobą pomiędzy cmentarze Łemkowszczyzny, znowu poszedłem za nim chętnie. A już nade wszystko, gdy siedząc na odwóconej wannie pokrywy silnika autobusu, dojechałem ze Stasiukiem - dziesięciolatkiem do wsi jego dziadków, nie mogłem się pogodzić z tym, że to już za chwilę koniec książki. Kulminacyjny "Spokój" to jakieś mistrzostwo plastyki, którym dokonuje autor pewnego rodzaju przeistoczenia polskiej wsi w świat o tak wielu wymiarach, o bezkresnej głębii złożonej z nakładających się na siebie wibracji wszystkich tamtejszych istnień - ludzi, zwierząt, martwej materii i stanów przyrody. Kiedy o wsi opowiada ktoś tak mocno osadzony w niej całym swoim jestestwem, nie ma większego problemu z tym, żeby pojąć skąd wzięło się wiejskie doświadczanie rzeczywistości, transcendentalne na każdym kroku. I aż żałuję, że z mojego własnego dzieciństwa zostały mi jedynie przypadkowe skrawki obcowania z taką krainą, będącą jak się zdaje w kontakcie z absolutem, a przecież teraz właściwie już nieistniejącą.

Ciężko mi było przebrnąć przez początkowe rozdziały. Chyba nie lubię za bardzo podróżować ze Stasiukiem. Bo tych banalnych w gruncie rzeczy kilka spojrzeń na Bałkany mogłoby pochodzić od kogokolwiek, kto zawitał w te troszkę mam wrażenie oklepane w jego prozie strony. Czytałem więc, trochę jakbym czytał nieco lepszy przewodnik z myślą o jakiejś podróży, która pewnie znowu...