Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podróżować znaczy żyć. A w każdym razie żyć podwójnie, potrójnie, wielokrotnie.

Są takie zbiegi okoliczności, które przypominają wyrafinowany plan.

Przyszłość jest wielka próżnią. Niczego w niej nie ma, może co najwyżej podniecać miłośników literatury science fiction, marksistów, kapitalistów albo starzejące się panny. Istnieje tylko to, co minęło, ponieważ posiada swoją formę, jest uchwytne, dotykalne i w pewien sposób ocala nas przed szaleństwem, przed mentalnym unicestwieniem.

Oto ciemnoskóry, niepiśmienny lud przemierza od stuleci Europę i europejskość zupełnie tak, jakby przebywał jakieś słabo zaludnione, ubogie i mało pociągające krainy. (...) Wszystko wskazuje na to, że niczego się od nas nie nauczyli i żadna nasza chluba nie wzbudza w nich podziwu. Czyżby od sześciuset z górą lat pozostawali ślepi i nieczuli na nasze osiągnięcia? To przecież nie do wiary, że nasz świat może być aż tak nieinteresujący.

Dzisiaj istnieje tylko to, co jest dostrzegane przez innych. Istnienie samo w sobie dawno już straciłoo sens.

Dzisiaj istnieje tylko to, co jest dostrzegane przez innych.

Ach, ta środkowoeuropejska samotność! To wieczne sieroctwo, na które nie ma lekarstwa, ponieważ lekarstwa nie działają wstecz i nie potrafią wskrzeszać tego, co umarło. Wieczna, nieustająca samotność i opuszczenie.

Pomiędzy straganami z pieczonym mięsem, kabrioletami za kilkadziesiąt tysięcy euro i wśród wesołych miasteczek z karuzelami, diabelskimi młynami i rollercoasterami, pośród tej trupiej elektronicznej muzyki i półnagich kobiet niepewnie stąpających na piętnastocentymetrowych obcasach leżą dzieci. Dzieciaki mają koce i śpią. Leżą na trotuarze i każde ma obok siebie kartonowe pudełko na pieniądze. Ludzie omijają leżące figurki, przestępują przez nie, czasami wrzucają do pudełka dziesięć albo dwadzieścia eurocentów i idą dalej. Wokół dudni debilna, katatoniczna muzyka, a dzieciaki się nie budzą. Najpewniej są nafaszerowane narkotykami.

Zawsze lepiej jest obcować z bytami skończonymi niż z potencjalnymi. Po prostu przeszłość traktuje nas poważnie, czego nie można powiedzieć o przyszłości.

Nie potrafię wytłumaczyć fenomenu pamięci. Prawdopodobnie jest niewytłumaczalny i właśnie dlatego jego wyrazistość idzie o lepsze z jego pięknem. Po prostu mój kubek świeci w mojej przeszłości jak gwiazda, która wskazuje mi drogę.
Niewykluczone, że przypomnienie o tym, skąd przyszliśmy, musi mieć formę najprostszego komunikatu, byśmy nigdy o nim nie zapomnieli.

Tak, tak, Bałkany to kraina cudów: w państwie, którego właściwie jeszcze nie ma, w państwie, które jeszcze parę lat temu brało udział w wojnie, i to po niewłaściwej stronie, w państwie, które było bombardowane przez samoloty NATO, w państwie, którego głównym źródłem dochodu jeszcze niedawno był przemyt, w państwie, o którym Europa ma mgliste pojęcie albo nie ma go w ogóle - w tym państwie płaci się w euro.