„Na rozstaju” Higuchi Ichyio to wybór opowiadań młodziutkiej japońskiej pisarki, żyjącej na przełomie XIX i XX wieku. Pięknie wydany – choć Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego nie rozpieszcza swoich doktorantów promocjami i musiałam na Targach Książki odżałować pełną kwotę, trzeba przyznać, że dobrze się prezentuje na półce. Co najważniejsze zaś, treść z oprawą graficzną koresponduje. Wydawca zadbał o to, by czytelnicy najpierw dowiedzieli się nieco o losach Higuchi; autorki u nas kompletnie nieznanej, w Japonii należącej do klasyków omawianych w szkole. Żyła zaledwie dwadzieścia cztery lata; nim odeszła z powodu ciężkiej choroby, zdążyła nieco liznąć sławy, jaką przyniosły jej pierwsze opowiadania.

Higuchi jest, jak dla mnie, piszącą prozą poetką. Niektóre z opowiadań, zwłaszcza początkowe, są w istocie raczej pochwałą pięknego języka niż ciekawą historią. Higuchi ogromną wagę przykłada do stylu, pięknych metafor i porównań; jej bohaterowie, nawet prości ludzie z ludu, porozumiewają się ze sobą w sposób zdecydowanie literacki. Nie ujmuje to jednak realności tym utworom; czyta się to trochę jak baśnie, świat Tokio końca XIX wieku jest naprawdę czarujący. W opowiadaniach jest wiele smutku: być może autorka przeczuwała zbliżającą się śmierć, tak często obdarzając nią przedwcześnie swoich bohaterów. Wiele jej bohaterek ma też rysy osobowości samej Higuchi: zubożałej dziewczyny, która chciałaby się kształcić i rozwijać ale nie ma ku temu sposobności: finansowej ani psychicznej. Przez to historie są autentyczne i mimo prostoty, miejscami ocierającej się o banał – po prostu wzruszają.

Osobną rzeczą jest to, że „Na rozstaju” może nauczyć nas wiele o tradycjach i zwyczajach dawnej Japonii. Wydaje mi się też znacznie lepszą pozycją na początek przygody z literaturą japońską niż na przykład Murakami. Jest bowiem japońska na wskroś: piękna, powolna, oniryczna i efektowna. I choćby dlatego warto po nią sięgnąć.

„Na rozstaju” Higuchi Ichyio to wybór opowiadań młodziutkiej japońskiej pisarki, żyjącej na przełomie XIX i XX wieku. Pięknie wydany – choć Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego nie rozpieszcza swoich doktorantów promocjami i musiałam na Targach Książki odżałować pełną kwotę, trzeba przyznać, że dobrze się prezentuje na półce. Co najważniejsze zaś, treść z oprawą...