Z przykrością muszę stwierdzić, że rozczarowałem się tą powieścią. Skusiłem się na jej przeczytanie obiecującym podejściem do Katastrofy Smoleńskiej, jako do punktu kulminacyjnego i zwrotnego, a pozostającego zarazem w tle całej historii. Niestety dobry pomysł nie przerodził się w bardzo dobre dzieło. Sama powieść jest ciężka, chaotyczna, przeładowana niejasnymi rozmyślaniami, które w ostatecznym rozrachunku nigdzie nie prowadzą, poprzeplatana poetyckimi fragmentami, które mają niezwykle luźny związek z treścią, a nad wszystkim ciąży pseudo rozprawa politologiczna i teologiczna oczywiście również, mimo dość wzniosłego stylu, autora pozostająca niezgłębioną. Autor, w przeciwieństwie do Marka Weissa nie potrafi moim zdaniem wykorzystać potencjału retrospekcji historii rodzinnej do zbudowania przekonującego obrazu problemów głównego bohatera. To co miało być jego próbą uporządkowania siebie jest miotaniem się w gąszczu nijakich rozmyślań. Przez to jest to powieść niezwykle męcząca. Nawet wątki erotyczne sprawiają wrażenie wyjętych z innej opowieści i niejednokrotnie zupełnie niepotrzebnych. Książka ma swoje przyjemne fragmenty, ale jest ich zbyt mało bym chciał zachęcać innych do jej przeczytania. Odnoszę wrażenie, że autor nie miał pełnego obrazu tego, co chce czytelnikowi przekazać, a wręcz nie ma pomysłu na całą historię. Szkoda

Z przykrością muszę stwierdzić, że rozczarowałem się tą powieścią. Skusiłem się na jej przeczytanie obiecującym podejściem do Katastrofy Smoleńskiej, jako do punktu kulminacyjnego i zwrotnego, a pozostającego zarazem w tle całej historii. Niestety dobry pomysł nie przerodził się w bardzo dobre dzieło. Sama powieść jest ciężka, chaotyczna, przeładowana niejasnymi...

Ciekawa opowieść, snuta w otoczeniu bieżących wydarzeń. Historia toczy się tu nie jednym ciągiem, ale w sposób nielinearny, przydając całości momentami pewną dozę poetyckości. Przeszłość (wojenne przeżycia rodziny głównego bohatera na Wołyniu, a także młodość jego samego w czasach schyłkowej komuny i rodzącej się Solidarności),przeplata się tu ze współczesnością (katastrofa w Smoleńsku, starcia z policją w czasie manifestacji opozycyjnych partii w Warszawie - wszystko to, co współczesny czytelnik zna z mediów, z bieżących wiadomości),tworzą barwny kilim życia Brunona Winnickiego, ukazując, jak wielki i nieuchronny wpływ na teraźniejszość ma to, co minęło.

To cofanie się do przeszłości ma w pewien sposób pomóc głównemu bohaterowi w odnalezieniu prawdy o samym sobie, w odnalezieniu własnego miejsca w świecie, w zrozumieniu i uporządkowaniu swoich spraw życiowych. Nieudane małżeństwo, rozbita rodzina, nieudane relacje z córką, zdystansowane jeszcze dodatkowo po tragedii, której była ofiarą; wycofanie się ze świata nauki, mediów i polityki, w którym do tej pory był pewnym autorytetem; romanse, mające zapełnić pustkę, stanowić erzac bliskości drugiego człowieka. Dopiero przypadkowe poznanie Saszy, odnalezienie stworzonego przez jej męża wiwarium - stanowią kamień milowy w jego życiu, odskocznię od dotychczasowej rzeczywistości, punkt, w którym można zacząć przewartościowywać swoje życie, układać je na nowo...

Opowieść kończy się gwałtownym wstrząsem, a zarazem - niedopowiedzeniem. Tekst urywa się, wypowiedź zamiera w pół słowa. I czytelnik nie może mieć pewności, jaki był naprawdę finał dramatu, który rozegrał się w wiwarium... To dodatkowo potęguje wrażenie pewnej symboliczności, poetyckości, może nawet mistycyzmu i wielowymiarowości opowieści.

Ciekawa opowieść, snuta w otoczeniu bieżących wydarzeń. Historia toczy się tu nie jednym ciągiem, ale w sposób nielinearny, przydając całości momentami pewną dozę poetyckości. Przeszłość (wojenne przeżycia rodziny głównego bohatera na Wołyniu, a także młodość jego samego w czasach schyłkowej komuny i rodzącej się Solidarności),przeplata się tu ze współczesnością...

Z opisu wydawała się ciekawa, ale ciągnęła się jak flaki z olejem :( Nie polecam!!!

Z opisu wydawała się ciekawa, ale ciągnęła się jak flaki z olejem :( Nie polecam!!!