Nie jestem w stanie powiedzieć czy czytając książkę "Doświadczenie żałoby" można doznać ukojenia. Zakładając jednak, że sięgamy po tę pozycję zaciekawieni tematyką żałoby czy straty można powiedzieć, że czyta się ją bardzo przyjemnie, lekko i szybko. Wszystko za sprawą historii, które stanowią dominującą część książki. Dzięki nim możemy poznać losy bohaterów, ich zmagania, możemy poznać ich potrzeby. Te fragmenty listów opatrzone są zazwyczaj trafnymi komentarzami Autorki. Moim osobistym jednak zdaniem najwięcej jesteśmy w stanie zaczerpnąć z samych zwierzeń, które nie zawsze są dla nas łatwe do zrozumienia. Wśród tych pozornie nielogicznych znajduje się większość związanych z wiarą, rzecz jasna. Reasumując: książka jest godna polecenia - pokazuje, że ile jest ludzi, tyle sposobów radzenia sobie z kryzysem, jakim jest strata.

Nie jestem w stanie powiedzieć czy czytając książkę "Doświadczenie żałoby" można doznać ukojenia. Zakładając jednak, że sięgamy po tę pozycję zaciekawieni tematyką żałoby czy straty można powiedzieć, że czyta się ją bardzo przyjemnie, lekko i szybko. Wszystko za sprawą historii, które stanowią dominującą część książki. Dzięki nim możemy poznać losy bohaterów, ich...

Autorka analizuje mnóstwo przykładów przeżywania śmierci bliskiej osoby, śmierci nagłych czy takich, które kończą długą chorobę, śmierci dzieci i współmałżonków itd. Nawet jeśli jest prawdą, że w żałobie użalamy się wtedy nad sobą, to ostatecznie mamy do tego prawo. Kiedy już tę konkretną śmierć zaakceptujemy, zgodzimy się z nią, pożegnamy się ze zmarłym, to ciągle jeszcze pozostaje kwestia przeorganizowania całego życia, nauczenia się, jak żyć bez żony, męża, dziecka. Otchłań straty trzeby wypełnić łzami, zanim będzie ją można przepłynąć ku nowym lądom.

Autorka analizuje mnóstwo przykładów przeżywania śmierci bliskiej osoby, śmierci nagłych czy takich, które kończą długą chorobę, śmierci dzieci i współmałżonków itd. Nawet jeśli jest prawdą, że w żałobie użalamy się wtedy nad sobą, to ostatecznie mamy do tego prawo. Kiedy już tę konkretną śmierć zaakceptujemy, zgodzimy się z nią, pożegnamy się ze zmarłym, to ciągle jeszcze...

Co prawda, do tej książki nie sięgnęłam z własnej ciekawości czy inicjatywy. Dotyczyła ona zagadnień poruszanych na konferencji naukowej, więc doszłam do wniosku, że warto wiedzieć coś więcej.

Musze przyznać, że mam mieszane uczucia, bo z jednej strony niektóre wypowiedzi mnie irytowały, albo wywoływały rodzaj buntu i myśli „to nie tak!”. Odnosi się to szczególnie do statecznych opisów, jak to wiara pomogła spokojnie i z godnością przetrwać okres żałoby i jak teraz jest dobrze itd., jakby ulga przyszła szybko, spłynęła łaska boska. A przecież to tak nie działa. Dopiero kolejne wypowiedzi stawały się mniej zachowawcze, przez co bardziej ujmujące.

Najbardziej zainteresowały i jednocześnie wzruszyły mnie rozdziały dotyczące poronień, śmierci dzieci oraz śmierci w wyniku samobójstw. Z tego typami odejścia najbliższych najciężej jest się ludziom pogodzić i zaakceptować. Ale z tej książki jasno wynika – nie róbmy ze śmierci tematu tabu, nie unikajmy rozmowy z ludźmi, który stracili swoich najbliższych. Oni potrzebują rozmowy, chociaż nie będzie ona łatwa. Izolowanie się od takich ludzi jest najgorszą z możliwych postaw.

Nie zdawałam sobie do tej pory sprawy jak ważne dla ludzi jest zobaczenie ciała zmarłego, jest to potrzebne, aby upewnić się i zobaczyć spokój kochanej osoby. Jest to istotny element dla ludzkiej psychiki, żeby nie żyła w ciągłym zawieszeniu i nadziei na ujrzenie zmarłej osoby, która w istocie jest złudzeniem.

Po lekturze przyszła smutna refleksja… zdałam sobie sprawę, że jestem słabym człowiekiem, nie potrafię sobie wyobrazić, że mogłoby nagle zabraknąć przy mnie np. kochanego mężczyzny. Co innego widzieć chorobę bliskiej osoby, sprawia to ból, ale przygotowuje bliskich do śmierci. Obserwowanie cierpienia chorej osoby zwiększa akceptację dla jej odejścia. Śmierć nagła - zdrowej, młodej, uśmiechniętej osoby jest ogromnym ciosem zadanym znienacka.

Co prawda, do tej książki nie sięgnęłam z własnej ciekawości czy inicjatywy. Dotyczyła ona zagadnień poruszanych na konferencji naukowej, więc doszłam do wniosku, że warto wiedzieć coś więcej.

Musze przyznać, że mam mieszane uczucia, bo z jednej strony niektóre wypowiedzi mnie irytowały, albo wywoływały rodzaj buntu i myśli „to nie tak!”. Odnosi się to szczególnie do...