Mam mieszane uczucia po lekturze tej powieści.

Jej najmocniejszą stroną są rozdziały, których akcja rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej.

Historia miłości bohatera, trwająca od lat 60. XX wieku, rozczarowuje banalnością i nijakością, chociaż autor starał się ją ubarwić dramatycznymi spotkaniami i rozstaniami.
W tych częściach interesujące są fragmenty, w których nawet po wielu latach odzywają się echa dramatycznych przeżyć wojennych - prześladują one ojca bohaterki i jego przyjaciela oraz stają się przyczyną tragedii w rodzinie głównego bohatera. Wspomnienia działają jak bomba z opóźnionym zapłonem, kładąc się cieniem także na życiu kolejnych pokoleń - Clara poświęca się pracy wojennego fotoreportera i wciąż zastanawia się nad źródłami zła drzemiącego w człowieku, Paula przez wiele lat dręczy tajemnica śmierci ojca, a odkrycie jej przyczyn stawia jego dotychczasowe życie na głowie.

"Śmiech ogra" na pewno jest książką wartościową i skłaniającą do wielu głębokich, chociaż bolesnych refleksji. Szkoda, że fabuła jest bardzo nierówna, a miłosna historia po prostu nuży i wydaje się na siłę naciągana.

Mam mieszane uczucia po lekturze tej powieści.

Jej najmocniejszą stroną są rozdziały, których akcja rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej.

Historia miłości bohatera, trwająca od lat 60. XX wieku, rozczarowuje banalnością i nijakością, chociaż autor starał się ją ubarwić dramatycznymi spotkaniami i rozstaniami.
W tych częściach interesujące są fragmenty, w...