Zapraszam na bloga: http://czepiamsieksiazek.pl/
i do lektury całości recenzji

[...]

Wątek miłosny nie jest w powieści nadrzędny, jednak dla mnie wysuwa się na pierwszy plan. Może taki mam rodzaj percepcji albo wrażliwości, że jeśli pojawia się gdzieś motyw nieszczęśliwego uczucia wszystko inne odbieram przez pryzmat tego właśnie niespełnienia. W powieści Péju młodzieńcze zauroczenie i fascynacja przeradzają się niejako w klątwę, prześladujące przez resztę życia przekleństwo. Uczucie Paula do Clary jest torturą, wykańcza go psychicznie. Mężczyzna przez większość życia szuka zapomnienia i ucieczki. Dwie kobiety życia Paula sportretował Péju na zasadzie bardzo wyrazistego kontrastu. Jeanne – z którą bohater zakłada rodzinę – jest delikatna, ciepła i czuła. To oddana żona, troskliwa matka, z zawodu położna. Clara, jej przeciwieństwo, to egocentryczka o mrocznym wnętrzu, meduza, energetyczny wampir. Twarda i zimna, bez wahania porzuciła dziecko, którego nie udało się wyskrobać. Bohater przez większość życia czuje się jak w potrzasku, labiryncie. Nie potrafi w pełni oddać się Jeannie. Widmo Clary wciąż go prześladuje, jej mrok go pociąga, a (nie)obecność zadręcza. Niby chce, żeby raz na zawsze zniknęła, ale też pragnie, aby się pojawiła i została na dobre. Wraz z jej odejściem życie Paula spowiła pustka. Ogromna czarna dziura, którą oszukuje się, że powoli zapełni.

W interesujący sposób zilustrował pisarz akt twórczy. Paul i Clara – oboje w pewnym sensie zostali artystami.

Rzeźbienie w wykonaniu głównego bohatera to uwolnienie prymitywnego instynktu niszczenia i kreacja zarazem. To z jednej strony zwierzęce walenie w kamień, kruszenie go i rozbijanie, które ma na celu zająć czymś ciało i umysł, żeby nie myśleć o Clarze. Z drugiej strony to tworzenie z pospolitego kamienia czegoś wartościowego i nieulotnego. Z kolei Clara jako fotograf jest niepokojąco bezwzględna. Przypomina monstrum z obrazu „Nocna mara” Füssliego. To demoniczna kobieta sukkub, która karmi się ludzkim strachem:

„Podchodziła z aparatem. Czyhała na pierwszy koszmar, który pojawiał się wkrótce, i na następny […] Siadała na nim okrakiem […] Teraz ona go ostrzeliwała […] Klatka za klatką. Stawała się widmem wroga”.

[...]

Zapraszam na bloga: http://czepiamsieksiazek.pl/
i do lektury całości recenzji

[...]

Wątek miłosny nie jest w powieści nadrzędny, jednak dla mnie wysuwa się na pierwszy plan. Może taki mam rodzaj percepcji albo wrażliwości, że jeśli pojawia się gdzieś motyw nieszczęśliwego uczucia wszystko inne odbieram przez pryzmat tego właśnie niespełnienia. W powieści Péju...

w opisie na okładce okrutne spoilery. ciężka, mroczna, przygnębiająca opowieść o naturze człowieka? naturze zła? zgrabnie napisana, pełna okrągłych zdań, piętrowych metafor i niedopowiedzeń. historia sie snuje, poznajemy fragmenty roznych historii, niewiele z tego wynika, ale jakos sie to zycie kreci, az do smierci.

w opisie na okładce okrutne spoilery. ciężka, mroczna, przygnębiająca opowieść o naturze człowieka? naturze zła? zgrabnie napisana, pełna okrągłych zdań, piętrowych metafor i niedopowiedzeń. historia sie snuje, poznajemy fragmenty roznych historii, niewiele z tego wynika, ale jakos sie to zycie kreci, az do smierci.

Mam mieszane uczucia po lekturze tej powieści.

Jej najmocniejszą stroną są rozdziały, których akcja rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej.

Historia miłości bohatera, trwająca od lat 60. XX wieku, rozczarowuje banalnością i nijakością, chociaż autor starał się ją ubarwić dramatycznymi spotkaniami i rozstaniami.
W tych częściach interesujące są fragmenty, w których nawet po wielu latach odzywają się echa dramatycznych przeżyć wojennych - prześladują one ojca bohaterki i jego przyjaciela oraz stają się przyczyną tragedii w rodzinie głównego bohatera. Wspomnienia działają jak bomba z opóźnionym zapłonem, kładąc się cieniem także na życiu kolejnych pokoleń - Clara poświęca się pracy wojennego fotoreportera i wciąż zastanawia się nad źródłami zła drzemiącego w człowieku, Paula przez wiele lat dręczy tajemnica śmierci ojca, a odkrycie jej przyczyn stawia jego dotychczasowe życie na głowie.

"Śmiech ogra" na pewno jest książką wartościową i skłaniającą do wielu głębokich, chociaż bolesnych refleksji. Szkoda, że fabuła jest bardzo nierówna, a miłosna historia po prostu nuży i wydaje się na siłę naciągana.

Mam mieszane uczucia po lekturze tej powieści.

Jej najmocniejszą stroną są rozdziały, których akcja rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej.

Historia miłości bohatera, trwająca od lat 60. XX wieku, rozczarowuje banalnością i nijakością, chociaż autor starał się ją ubarwić dramatycznymi spotkaniami i rozstaniami.
W tych częściach interesujące są fragmenty, w...

Z całej książki najbardziej w pamięci zostaje bajka o dwójce dzieci, która świetnie się odnosi do całości zdarzeń. Mrok i okrucieństwo mieszają się z światłem i nadzieją, a do tego niepospolita bohaterka, polecam lubiącym książki z historią II wojny w tle i jej wpływem na losy bohaterów, nawet tych urodzonych już w czasach pokoju.

Z całej książki najbardziej w pamięci zostaje bajka o dwójce dzieci, która świetnie się odnosi do całości zdarzeń. Mrok i okrucieństwo mieszają się z światłem i nadzieją, a do tego niepospolita bohaterka, polecam lubiącym książki z historią II wojny w tle i jej wpływem na losy bohaterów, nawet tych urodzonych już w czasach pokoju.

Ta książka niejednokrotnie wprawiła mnie w osłupienie, ostrością opisów zdarzeń oraz postaci w rozdziałach ukazujących wojnę w Ukrainie. Jednak przez wszelkie powroty do Francji i głównej historii miłości młodych bohaterów na przestrzeni lat są monotonne, wydumane, zbyt filozoficzne a momentami zwyczajnie nudne.
Natomiast legenda, która otwiera i zamyka historię tytułowego Ogra rozpoczyna się złowieszczo i wprowadza nas w tajemniczy świat, który w rezultacie okazuje się jakiś taki smutny, żałosny, wciąż rozpamiętujący minione błędy.
A zakończenie legendy?! Złowieszcza kosa? To pozbawiło mnie jakiekolwiek głębszej refleksji nad tą powieścią.
Czar historii przyjaźni doktora Lafontaine i kapitana Moritza nie zblaknie w mojej pamięci, a wszelkie rozdziały opisujące losy bohaterów lata na Ukrainie 1941roku zawszę będą wywoływać u mnie żal nad ludzkim plugastwem. Zdecydowanie rozdział Pamięć Rąk jest genialny i właśnie dlatego ta pozycja otrzymuje ode mnie 3 gwiazdki, choć to zaledwie parę stron.

Ta książka niejednokrotnie wprawiła mnie w osłupienie, ostrością opisów zdarzeń oraz postaci w rozdziałach ukazujących wojnę w Ukrainie. Jednak przez wszelkie powroty do Francji i głównej historii miłości młodych bohaterów na przestrzeni lat są monotonne, wydumane, zbyt filozoficzne a momentami zwyczajnie nudne.
Natomiast legenda, która otwiera i zamyka historię tytułowego...

Kupiłam oczarowana "Dziewczynką" ale się zawiodłam, o ile wspomnienia z wojny, są dla mnie żywe i zapadają w pamięć tak ciągnąca się później historia miłosna, staje się nijaka i miałka...

Kupiłam oczarowana "Dziewczynką" ale się zawiodłam, o ile wspomnienia z wojny, są dla mnie żywe i zapadają w pamięć tak ciągnąca się później historia miłosna, staje się nijaka i miałka...