Czy przedzierając się przez gęstą sieć Internetu, przeglądając tysiące blogów, zastanawialiście się jak to jest, że jedne stają się znane (choć często nie niosą za sobą wybitnie dobrej treści), a wiele (i to jest ta przeważająca część) ginie stłamszona, wbita w czeluść cyfrowego świata i pewnie nigdy przenigdy (nawet jeśli uparty właściciel w między czasie nie porzuci swojej pisaniny) nie wypłynie na szersze wody? Ostatnio przypadkiem odkryłam bloga Riverside Blues Again, który systematycznie prowadzony jest uwaga: od 10 (!!!) lat, co więcej, przeładowany jest zaskakująco dobrą merytorycznie treścią. Smutne, że nikt o nim nie słyszał. A jeśli nawet, to nie do tego stopnia, na jaki by zasługiwał zarówno jego właściciel, jak i treść dotykająca tej mniej komercyjnej strony kultury. Czego więc zabrakło?

Silnych łokci?
Dobrych pleców?
Charyzmy?
Odpowiedniego PRu?
Autopromocji?
Dobrej domeny?
Szczęścia?
Wszystkiego na raz?

Jason Hunt, jeden z najpopularniejszych i najlepiej opłacanych polskich blogerów zna odpowiedź na powyższe pytania i dzięki swojemu długoletniemu doświadczeniu, niczym Magda Gessler do kuchni, wkracza na nasze blogi by je zrewolucjonizować. Osobiście stronię od poradników, a większości rzeczy uczę się metodą prób i błędów, z czystej ciekawości i przekory przyjrzałam się jego książkom Social Media: START oraz Bloger i Social Media bliżej. I wierzcie lub nie, po ich lekturze, przeglądając kolejne blogi, fanpage czy konta na Instagramie jestem już w stanie odgadnąć, który bloger też je przeczytał i zastosował najbardziej kluczowe wskazówki autora.
Z czym to się je?

Social Media: START to niewielka objętościowo, okraszona licznymi żartobliwymi ilustracjami książka, w której znajdziecie praktyczne rady od czego zacząć zakładanie bloga, o co zadbać i czego się wystrzegać. W skrócie: Napisz od razu pięćdziesiąt tekstów (najlepiej po 5 każdego dnia – zajmie to zaledwie 10 dni), pozakładaj konta wszędzie gdzie się da (Facebook, Instagram, Twitter, Youtube, Linkedin, Snapchat… itd.) i nakarm tym Internet. Nieważne, że nie masz niczego wartościowego do przekazania – pisz cokolwiek. Jeśli jesteś blogiem z recenzjami, uprzedzam – zdaniem autora nigdy nie wypłyniesz na szersze wody, bo kultura jest po prostu zbyt ciężkostrawna dla przeciętnego zjadacza chleba. Jeśli już, to przegryź jewpisami czysto lifestylowymi. Wtedy być może dasz radę nakarmić swą treścią szersze grono odbiorców.

Bloger i Social Media to pozycja bardziej opasła, ale równie smaczna, co jej poprzedniczka. Dzięki przykładom z życia (czyt. blogosfery) wziętych, połyka się ją na raz. Prócz rad samego Jasona Hunta, znajdziecie tutaj triki innych blogerów, którzy od lat działają w sieci, a ich nazwiska i twarze stały się swoistą marką, którą karmimy się na co dzień tuż po włączeniu komputera. Jeśli poznamy całe proponowane przez nich menu i skosztujemy wszystkich zaproponowanych dań, posiądziemy wiedzę począwszy na temat tego od czego zacząć blogowanie, jakich narzędzi do tego używać, poprzez to jak pisać, by swoim tekstem wkupić się w serca czytelników, jak zarabiać i rozmawiać z mediami, dlaczego nie płakać nad negatywnymi komentarzami czytelników, a skończywszy na tym w jakich godzinach publikować teksty, by trafiły do jak największej rzeszy odbiorców.
Czy to jest zjadliwe?

I to jeszcze jak! Styl Jasona Hunta, a raczej Tomka Tomczyka jest porywający. Chyba jeszcze nigdy nie czytałam żadnego poradnika z takim zapałem i przyjemnością, jak jego propozycji właśnie. Jest to bez wątpienia osoba charyzmatyczna, która swoją wiedzę i doświadczenie potrafi podać na tacy pełnej polotu. Te książki są niebywale obrazowe i przystępne. Połyka się je na raz z poczuciem, że wiedza ta zaprocentuje i da w przyszłości owoce. A te, będą z chęcią połykane nie tylko przez naszych odbiorców, ale i potencjalnych reklamodawców. I cóż, że książki mocno się zazębiają i nierzadko powielają rady, ważne, że zapadają one w pamięć i wchodzą w krew.
No więc? Warto zjeść?

Osobiście książki Jasona Hunta polecam – pomagają usystematyzować wiedzę i pewniej stawiać pierwsze kroki w blogosferze, szybciej wystrzegać się błędów. Wiecie jednak, jak to z tymi rewolucjami bywa – 14 sezonów emitowanych w TVN swoje nam pokazało – rady radami, charyzma charyzmą, a życie życiem. Nawet najcenniejsze i najbardziej oczywiste rady Królowej kuchni – w tym przypadku Króla blogów nie dają gwarancji na sukces. Za nim stoi bowiem multum pracy i jeszcze więcej szczęścia. Przestrzegałabym więc przed patrzeniem na poradniki Tomczyka bezkrytycznym okiem.
Co z tym odbijaniem się czkawką?

Mimochodem nasunęło mi się pytanie odnośnie tego, czy naprawdę potrzebujemy tych wszystkich złotych rad, trików i wskazówek? Biorąc pod uwagę fakt, jak wielu z nas zaczęło je stosować (co widać już od samego progu, przy wejściu na nasze blogi) i jak agresywny stosujemy marketing pozwalający nam wyskakiwać ludziom nawet z lodówki, czy nie zaczniemy (o ile już nie zaczęliśmy) zlewać się w jedną, skondensowaną, niewyróżniającą się chmarą „opiniotwórców”, która karmi swych czytelników niewiele znaczącą merytorycznie papką dla mas? Co z tego, że ludzie nas kupią, skoro raz dwa zaczniemy odbijać się im czkawką? I tak jak było w przypadku wielkiego boom na fast foody, kiedy to społeczeństwo się na nie rzuciło, ale równie szybko zaczęło szukać żywności zdrowej i wartościowej, tak i my nagle obudzimy się z ręką w nocniku, bo odbiorcy zaczną odrzucać całe to piękne i sprzedajne „pitu-pitu” i szukać tego co niszowe i wyróżniające się z tłumu. Wtedy nieważny stanie się fakt, że autorowi Riverside Blues Again czegoś zabrakło, a istotne stanie się, że miał coś ponad to, co my oferujemy – oryginalność. Obyśmy i my jej nie zatracili. Tego sobie i Wam życzę.

Czy przedzierając się przez gęstą sieć Internetu, przeglądając tysiące blogów, zastanawialiście się jak to jest, że jedne stają się znane (choć często nie niosą za sobą wybitnie dobrej treści), a wiele (i to jest ta przeważająca część) ginie stłamszona, wbita w czeluść cyfrowego świata i pewnie nigdy przenigdy (nawet jeśli uparty właściciel w między czasie nie porzuci...