W 2007 roku John Lutz napisał thriller, na którego publikację przyszło nam – polskim czytelnikom – czekać całe osiem lat. Po lekturze „Rzeźnika” wiem że było warto, ponieważ jest to powieść wielowarstwowa, wciągająca i trzymająca w napięciu. Krótko pisząc: autor zawarł w niej wszystko to, czego wymaga się od dobrego thrillera.

John Lutz nie pozwala czytelnikowi się nudzić. Konfrontuje Franka Quinna (emerytowanego policjanta) z psychopatycznym mordercą zwanym Rzeźnikiem. Na dodatek zestawia kalifornijskie bagna z tłocznym Nowym Jorkiem. Nie można pominąć także trudnych relacji Franka Quinna ze swoją córką Lori, a także byłą ukochaną Pearl Kasner, z którą tropi Rzeźnika. Wszystko to sprawia, że na pierwszy plan wychodzą problemy psychologiczne postaci stworzonych przez Johna Lutza. W „Rzeźniku” nikt nie jest do końca normalny lub przeciętny. Każdy bohater nosi w sobie jakąś tajemnicę, obarczony jest ciężarem, z którym musi sobie poradzić. Problem polega na znalezieniu odpowiedniej formy uwalniania złej energii. Dla Frana Quinna jest to palenie nielegalnych cygar, zajęcie szkodliwe wyłącznie dla osoby wdychającej dym, natomiast Rzeźnik dokonuje brutalnych, rytualnych morderstw.

Autor powieści buduje bardzo przekonywające portrety psychologiczne. Szczególnie dużo uwagi poświęca mordercy, sugestywnie opisując przyczyny jego destrukcyjnych skłonności. Właśnie dzięki temu „Rzeźnik” nie stał się brutalna krwawą jatką, daleko mu do banalnego slashera. Gdybym miał porównać tę książkę do jakiegoś filmu, to wybrałbym „American Psycho”. Mary Harron, opierając się na książce Breta Eastona Ellisa, buduje przekonujący portret zamożnego mężczyzny, który morduje, aby oderwać się od rutyny. Co prawda Rzeźnikiem rządzą zupełnie inne namiętności, ale prezentacja mechanizmu obezwładniającej psychozy jest podobna. Dlatego książka Johna Lutza cały czas trzyma czytelnika w napięciu, autor zapoznaje odbiorcę z planami mordercy oraz detektywa, który na niego poluje. Jest to kolejna warstwa powieści – pojedynek dwóch umysłów, przestępcy oraz policjanta. Obserwowanie jak obaj próbują się przechytrzyć, jak Rzeźnik odkrywa intrygę zaplanowaną przez Franka Quinna, a ten ciągle szuka sposób na jego ujęcie jest fascynujące.

W trakcie lektury niejednokrotnie miałem wrażenie, że Rzeźnik już wygrał i oszukał genialnego detektywa. Po prostu na chwilę zapomniałem, że John Lutz jest mistrzem zwrotów akcji. „Rzeźnika” trzeba przeczytać. Ta książka to dreszczowiec pierwszej klasy!

Adrian Jaworek