"Znajduję dane, według których liczba porzuconych noworodków w Polsce wciąż jest tak duża, że zajmujemy pod tym względem drugie miejsce w Europie. Liczba porzuconych dzieci jest o wiele większa niż wynika ze statystyk."

Sylwia została porzucona przez matkę na dworcu kolejowym w Gdyni gdy, miała trzy latka. Dziś sama ma siedmioletnią córkę i kochającego partnera, i być może nigdy nie poszukiwałaby swojej biologicznej matki, gdyby nie śmiertelna choroba - anemia aplastyczna. Tylko ktoś spokrewniony z Sylwią może być dla niej dawcą szpiku. O pomoc w poszukiwaniu rodziny Sylwia zwraca się do Poli Michalak, dziennikarki telewizyjnej, realizującej programy o adopcjach dzieci.
Czytałam z niesłabnącą ciekawością, trzymając kciuki za Sylwię i jej bliskich, życząc jej w duchu powrotu do zdrowia i życia wśród kochających osób. Książka trzyma cały czas w napięciu, czuć w niej jakąś tajemnicę, jakieś sprawy z przeszłości, pozostające w sferze wspomnień zarówno Sylwii, jak i Poli. Odkrycie ich jest bolesne, ale widać konieczne. Czy Sylwia wybrała Polę przypadkowo, czy coś jednak je łączyło? Książka ma głęboką warstwę psychologiczno-społeczną, która wciąga i nie pozwala zapomnieć.
Temat porzucenia dzieci i ich późniejszej adopcji pozostaje problemem trudnym i bolesnym, zwłaszcza w chwili, gdy rodzi się w takim adoptowanym dziecku potrzeba odszukania biologicznych rodziców; a jeśli nas rozczarują, odrzucą, nie zaakceptują, a jeśli okażą się niegodni naszej miłości i wieloletniej tęsknoty? Mnie książka poruszyła do głębi i myślę, że warta jest przeczytania.

"Znajduję dane, według których liczba porzuconych noworodków w Polsce wciąż jest tak duża, że zajmujemy pod tym względem drugie miejsce w Europie. Liczba porzuconych dzieci jest o wiele większa niż wynika ze statystyk."

Sylwia została porzucona przez matkę na dworcu kolejowym w Gdyni gdy, miała trzy latka. Dziś sama ma siedmioletnią córkę i kochającego partnera, i być...