„Jestem żołnierzem Wojska Polskiego. Majorem Staszewskim. Nie postradałem zmysłów. Znam tajemnice, których oni się boją. Uważają, że jestem nieszkodliwy, posiadam papiery wariata. Sam oświadczyłem, że jestem niespełna rozumu. Musiałem to uczynić, żeby dostać rentę. Musiałem udawać wariata, by ocalić życie.”
Przytoczyłem słowa osiemdziesięcioletniego staruszka, który unikał kontaktu z ludźmi. Uważany przez nich za odludka i dziwaka, no może z wyjątkiem dziesięcioletniej dziewczynki, która będą świadkiem niecodziennego zjawiska zaufała staruszkowi i ocaliła swoje życie. Człowiek ten został skazany przez ówczesną władzę na karę śmierci, jednak los oszczędził go i wyrok zamieniono na dożywocie. Z czasem trafił do szpitala dla Psychicznie i Nerwowo Chorych. Przemiany ustrojowe sprawiły, że udało mu się wyjść na wolność. Pozbawiony wojskowych dystynkcji żył ze skromnej renty.
Major wraca wspomnieniami do roku 1957, kiedy to wraz ze stacjonującą jednostką radziecką badali poniemieckie bunkry w okolicach Międzyrzecza. W jednym z takich bunkrów natrafiono na ścianę z napisem „Niech nikt pod żadnym pozorem nie posuwa się dalej.”
Ulianow, dowódca KGB uważał, że w zamurowanych podziemiach mogą znajdować się skarby zrabowane przez hitlerowców. Niemcy opuszczając te ziemie liczyli na to, że powrócą tu i nie ma sensu targać ze sobą skrzyń pełnych złota, dzieł sztuki, wielkich bogactw. Poza tym Ulianow to człowiek, któremu wpojono marksistowską domenę, że demony i piekielne zjawy nie istnieją. Miał on działać dyskretnie, mógł też bezkarnie zabijać. Właściwie mógł wszystko posiadał na to ciche pozwolenie władz radzieckich.
Wracając do tajemniczego napisu na ścianie zastanawiacie się zapewne co czeka tych, którzy „posuną się dalej”?
Powiem, że w tych podziemiach traci życie dwóch radzieckich żołnierzy, „ich głowy były niemal całkowicie oderwane od ciał. Trzymały się jedynie na skrawkach skóry, żył i ścięgien. Kręgosłupy szyjne zostały uszkodzone. Były także inne rany, jakby od szponów, głównie na brzuchu, lecz także na rękach i nogach. W wielu miejscach dawało się dostrzec jakby ślady ognia. Ciała podobnie jak odzież były przypalone.”
Podziemne miasto to znakomicie skrojona powieść i choć przedstawiona historia wydaje się nieprawdopodobna, to jednak sposób przeprowadzonej narracji wciągnął mnie od pierwszych stron. Wszystko tu do siebie pasuje, był moment w którym zastanawiałem się czy to fikcja literacka, czy legenda przekazywana z pokolenia na pokolenie. Elementy z lewoskrętną swastyką zgrabnie połączone z tajną religijną organizacją mającą swój początek w Indii.
Podobało mi się to, że Henkel w mistrzowski sposób przedstawił szczegóły historyczne. A opisy podziemnych korytarzy są tak realistycznie przedstawione, że miałem wrażenie iż jestem tam wraz z głównym bohaterem, którego postać najbardziej podoba mi się. Autor po raz trzeci nie zawiódł mnie, wartka akcja sprawiła, że nie było miejsca na nudę. Naprawdę szczerze polecam.

„Jestem żołnierzem Wojska Polskiego. Majorem Staszewskim. Nie postradałem zmysłów. Znam tajemnice, których oni się boją. Uważają, że jestem nieszkodliwy, posiadam papiery wariata. Sam oświadczyłem, że jestem niespełna rozumu. Musiałem to uczynić, żeby dostać rentę. Musiałem udawać wariata, by ocalić życie.”
Przytoczyłem słowa osiemdziesięcioletniego staruszka, który unikał...