Druga część cyklu "Wiedźmin z Rivii" wydaje się bardziej dopracowana i przemyślana. Geralt zrzucił wreszcie maskę niepokonanego macho. Wreszcie wrogowie nie schodzą mu tutaj tak natarczywie z drogi, a kochanka (tutaj Essi) nie rzuca mu się od razu w ramiona i do tego ma coś w głowie. Podobały mi się chyba najbardziej opowiadania "Trochę poświęcenia" z motywem miłości syreny i człowieka oraz "Coś więcej" z postaciami Ciri i driad. Był tylko jeden moment gdy znużona chciałam odłożyć Sapkowskiego i poczytać coś innego jednak na szczęście czytałam dalej i muszę przyznać, że "Miecz przeznaczenia" wciąga, a to niełatwe dla opowiadań.
Jedyne co mnie troszkę raziło to to, że wiedźmin nijak nie mógł się dotrzeć z Yennefer. Miałam wrażenie, że mogliby być razem gdyby Geralt o to zawalczył. Niestety, jak to ujął w książce "on zawsze odchodzi". Trochę to pompatyczne i niepotrzebne.
"Miecz przeznaczenia" czyta się dobrze i przyjemnie. Uważam, że ten tom jest klasę wyżej od poprzedniego.

Druga część cyklu "Wiedźmin z Rivii" wydaje się bardziej dopracowana i przemyślana. Geralt zrzucił wreszcie maskę niepokonanego macho. Wreszcie wrogowie nie schodzą mu tutaj tak natarczywie z drogi, a kochanka (tutaj Essi) nie rzuca mu się od razu w ramiona i do tego ma coś w głowie. Podobały mi się chyba najbardziej opowiadania "Trochę poświęcenia" z motywem miłości...