Najsłabsza z tej trylogii, można odczuć, że pisana trochę na siłę.

Najsłabsza z tej trylogii, można odczuć, że pisana trochę na siłę.

Zdecydowanie powieść mnie nie zachwycila.
Szczęście, że nie zaczęłam twórczości Szwai od niej, bo wielu dobrych, zabawnych bym nie poznała.
Polecam inne autorki.

Zdecydowanie powieść mnie nie zachwycila.
Szczęście, że nie zaczęłam twórczości Szwai od niej, bo wielu dobrych, zabawnych bym nie poznała.
Polecam inne autorki.

Jak wspominałam w którejś z poprzednich recenzji, na dwutygodniowy urlop pojechałam z czytnikiem pełnym książek Szwai, umęczona sześcioma miesiącami ciężkiej, umysłowej pracy. Nie miałam przestrzeni na nic cięższego, chciałam bajek dla nieco starszych czytelników. Generalnie, uważam, że Szwaja była bardzo dobra w tym gatunku, tak przynajmniej ją pamiętałam sprzed lat.

Moja rewizyta tych książek po latach okazała się dość ambiwalentnym doświadczeniem.

Pamiętałam, że Artystka Wedrowna niespecjalnie mnie porwała w 2012, kiedy czytałam ją po raz pierwszy, ale i tak sięgnełam po tę książkę aby powrócić do bohaterów, których lubiłam. Niestety, meczyłam się strasznie. Forma "mailowa" była cięzkostrawna, kilkakrotnie odkładałam tę ksiązkę (jesli mozna odłożyc książkę na czytniku :D ). Nie tylko forma pozostawiała wiele do zyczenia, niestety. Zachowanie Wiktorii doprowadzało mnie do szału, większośc jej smutków i dylematów rozwiązałoby się samo, gdyby po prostu porozmawiała z mężem. Moja irytacja rosła wykładniczo wraz z postepem w przeczytanych stronach, nie tego oczekiwałam od literatury "ku pokrzepieniu serc".

Adela była wprost nieznośna, chyba nie chciałabym mieć takiej koleżanki.

Plus za postać Wita, miło się czytało sceny z jego udziałem, podobnie na plus Tosia i mama Adeli. Wątek relacji Wiki z ojcem - baaaardzo przykry, ale dość poruszający, na szczęscie osłodzony ślicznym obrazem spotkania Wiki z tesciami.

Aha i jeszcze jedno, co sie u Szwai przewija a brzydko się zestarzało - może zabrzmie jak woke-social-justice-warrior, ale KLASIZM. Postać pani Sabinki - czysty, wydestylowany klasizm. Pani sprzataczka "z ludu" staje się miłośniczką opery, a wszystko to dla smieszków i heheszków czytelników z jej niedopasowania, brzydkie to trochę.

Jedna z gorszych książek Szwai, niestety.

Jak wspominałam w którejś z poprzednich recenzji, na dwutygodniowy urlop pojechałam z czytnikiem pełnym książek Szwai, umęczona sześcioma miesiącami ciężkiej, umysłowej pracy. Nie miałam przestrzeni na nic cięższego, chciałam bajek dla nieco starszych czytelników. Generalnie, uważam, że Szwaja była bardzo dobra w tym gatunku, tak przynajmniej ją pamiętałam sprzed...

Chyba pomieszałam kolejność, choć książki i bohaterki są luźno powiązane to Adela wparowuje w ciąg dalszy historii Wiktorii. Muszę sięgnąć po odpowiedni tom. Tak, tak przepadam za lekkim stylem Szwai. Zapomniałam, że jak sięgnie się po jedną pozycję, to siłą rozpędu lecą kolejne tytuły.

Chyba pomieszałam kolejność, choć książki i bohaterki są luźno powiązane to Adela wparowuje w ciąg dalszy historii Wiktorii. Muszę sięgnąć po odpowiedni tom. Tak, tak przepadam za lekkim stylem Szwai. Zapomniałam, że jak sięgnie się po jedną pozycję, to siłą rozpędu lecą kolejne tytuły.

Książka w zasadzie o niczym. Strasznie się umęczyłam podczas lektury. Im dalej tym zachowanie bohaterów staje się coraz bardziej absurdalne. Irytujące opisy i dialogi tylko przepełniły czarę goryczy. To nie jest zdecydowanie mój typ literatury, ale sądzę, że nawet największy miłośnik obyczajówek miałby problem z polubieniem tej historii.

Książka w zasadzie o niczym. Strasznie się umęczyłam podczas lektury. Im dalej tym zachowanie bohaterów staje się coraz bardziej absurdalne. Irytujące opisy i dialogi tylko przepełniły czarę goryczy. To nie jest zdecydowanie mój typ literatury, ale sądzę, że nawet największy miłośnik obyczajówek miałby problem z polubieniem tej historii.

Bardzo miła lektura. Przedstawione postacie są różne jak ich problemy. Np.
*Zadufany w sobie szef który uważa się za władcę absolutnego i trzyma w niepewności swoich artystów do ostatniej chwili.
*Ojciec który ma zbyt wielkie wymagania wobec swojej dorosłej córki jakby nie umiał się pogodzić z tym, że ona ma prawo ułożyć sobie życie po swojemu a jej rodzina jest szczęśliwa.
*Koleżanka z pracy która wytyka błędy młodej matce oczywiście robi to okrutnie i złośliwe.
*Matka i jednocześnie żona która pod wpływem złych podszeptów krytyki ojca i swoich domysłów staje uważa się za złą matkę, żonę i panią domu.

Bardzo miła lektura. Przedstawione postacie są różne jak ich problemy. Np.
*Zadufany w sobie szef który uważa się za władcę absolutnego i trzyma w niepewności swoich artystów do ostatniej chwili.
*Ojciec który ma zbyt wielkie wymagania wobec swojej dorosłej córki jakby nie umiał się pogodzić z tym, że ona ma prawo ułożyć sobie życie po swojemu a jej rodzina jest...

świat opery, całkiem nieźle, zapominany margines kultury

świat opery, całkiem nieźle, zapominany margines kultury

"Artystka Wędrowna " to kolejna odsłona przygód Wiki Wojtyńskiej i jej przyjaciół. Książka jakoś nie przypadła mi do serca. Bardzo przewidywalna fabuła rodem z" harlekinów"-rozwód, kłopoty w pracy a co za tym idzie niepewna przyszłość tyle , że w rodzimych realiach. Potem jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystko zaczyna się układać - nowa miłość, kariera zagranicą itp, a wszystko dzieje się w zaledwie kilka miesięcy. Trochę się wynudziłam czytając, ale może się podobać. To kwestia gustu.

"Artystka Wędrowna " to kolejna odsłona przygód Wiki Wojtyńskiej i jej przyjaciół. Książka jakoś nie przypadła mi do serca. Bardzo przewidywalna fabuła rodem z" harlekinów"-rozwód, kłopoty w pracy a co za tym idzie niepewna przyszłość tyle , że w rodzimych realiach. Potem jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystko zaczyna się układać - nowa miłość, kariera...

3/3

1. Zapiski Stanu Poważnego - Wiki
2. Romans na receptę - Lalka z Wiki w tle
3. Artystka Wędrowna - Wiki i Adela z Lalką w tle

3/3

1. Zapiski Stanu Poważnego - Wiki
2. Romans na receptę - Lalka z Wiki w tle
3. Artystka Wędrowna - Wiki i Adela z Lalką w tle

U Szwai to wiadomo: duże problemy pokazane w lekki sposób. Niby taka banalna,prosta opowiastka, a dużo prawdy. Co mnie zawsze u Szwai z lekka irytuje to tacy raczej czarno-biali bohaterowie, zwłaszcza ci drugiego planu. Jak ktoś jest wyrachowany to i głupi na dodatek, a jak ktoś szlachetny to intelektem błyska.
Mimo wszystko Szwaja była mistrzynią w swoim gatunku i szkoda, że już nic więcej nie napisze.

U Szwai to wiadomo: duże problemy pokazane w lekki sposób. Niby taka banalna,prosta opowiastka, a dużo prawdy. Co mnie zawsze u Szwai z lekka irytuje to tacy raczej czarno-biali bohaterowie, zwłaszcza ci drugiego planu. Jak ktoś jest wyrachowany to i głupi na dodatek, a jak ktoś szlachetny to intelektem błyska.
Mimo wszystko Szwaja była mistrzynią w swoim gatunku i szkoda,...