Tym razem profesor Robert Langdon próbuje powstrzymać genialnego, ale zarazem szalonego genetyka, wizjonera, mającego przerażający pomysł na powstrzymanie przeludnienia Ziemi.

Niestety, albo Brown wystrzelał się w poprzednich tomach z najlepszych pomysłów, albo po prostu na l dwudziestokilkulatku, który kilka ciekawszych książek już przeczytał i jest nieco bardziej krytyczny wobec wszystkiego, "Inferno" nie mogło się podobać tak bardzo, jak "Anioły i Demony" czy "Kod Da Vinci" nastolatkowi znudzonemu lekturową orką na ugorze. Jak to zwykle bywa, prawda leży zapewne gdzieś pośrodku.

Za plus nie tylko tej książki, ale i całego cyklu uważam fakt, że poszczególne części nie są ze sobą mocno powiązane. Omyłkowe pominięcie "Zaginionego Symbolu", trzeciej części przygód Langdona, zupełnie nie przeszkadzało w lekturze "Inferno". Wartka akcja, garść ciekawostek i podjęcie, choćby w zakresie ograniczonym percepcją przeciętnego czytelnika Browna problemu przeludnienia to niewątpliwe plusy tej książki.

Minusów jest znacznie więcej, począwszy od kłujących w oczy nieścisłości fabularnych, przez niedopatrzenia wydawcy/tłumacza, aż po nieco wytarty szablon stosowany przez autora. Pomijając zerowe prawdopodobieństwo zaistnienia ciągu wydarzeń, w którym nieporadny naukowiec za każdym razem wymyka się armii doskonale wyszkolonych ludzi (takie wymogi gatunku), nagłe zmiany frontu w wykonaniu bohaterów są niezbyt wiarygodne i robione jakby na siłę, coby intryga nie była zbyt przejrzysta. Niestety, niezrozumiałe są też motywacje głównych bohaterów - Sienny, która nie wiedzieć czemu sprzeciwia się idei Zobrista, mimo wcześniejszej fascynacji, konsorcjum, a raczej Zarządcy, który łamie dotychczas obowiązujące w organizacji zasady i w końcu samego Zobrista, głównego antagonisty, który nie wiedzieć czemu zostawia wskazówki, mogące powstrzymać wcielenie w życie jego planu.
Wydawca lub tłumacz (bo aż nie chce się wierzyć, by taki błąd popełnił sam Brown) pomylił się dwukrotnie, raz paląc zagadkę fabularną przez użycie w formie wskazującej na płeć odpowiednika rzeczownika "lover" oraz zdradzając przedwcześnie nieścisłości chronologiczne związane z realizacją szatańskiego planu Zobrista.

A co z samym Brownem? Odnoszę wrażenie, że szablon stosowany w poprzednich częściach nieco się wyczerpał. Langdon odbywa intensywne wycieczki turystyczne tropem ukrytych symbolach, dzięki czemu ma uratować świat przed zagładą (lub przynajmniej dużymi nieprzyjemnościami), przeszkadzają mu w tym potężne i złe organizacje, nie może ufać nikomu, nawet pięknym kobietom, które dziwnym trafem zawsze włóczą się u jego boku. Dodając do tego kilka historycznych ciekawostek i opisów architektonicznych, a także wplatając w to spisek o szerokim zasięgu i osobiste tragedie bohaterów drugoplanowych, dostajemy gotową powieść, którą śmiało możemy wydrukować w kilkudziesięciu językach i milionach egzemplarzy.

Proste, nie?

Tym razem profesor Robert Langdon próbuje powstrzymać genialnego, ale zarazem szalonego genetyka, wizjonera, mającego przerażający pomysł na powstrzymanie przeludnienia Ziemi.

Niestety, albo Brown wystrzelał się w poprzednich tomach z najlepszych pomysłów, albo po prostu na l dwudziestokilkulatku, który kilka ciekawszych książek już przeczytał i jest nieco bardziej...