Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść scenarzysty "24 godzin" ale niestety - na ekranie wygląda to dużo lepiej. Może dlatego, że mniej jest czasu na myślenie i widz nie zadaje sobie pytania, czy to wszystko ma jakiś sens. Przy czytaniu czas jest i odpowiedź brzmi brutalnie - sam pomysł terrorystów, czyli oś narracji, jest po prostu bez sensu. Wysadzić jedną platformę wiertniczą i w ten sposób wywołać wojnę z udziałem USA? Bajeczka dla malutkich dzieci. No i tak jak naiwny jest ten koncept, tak samo cała reszta - główny bohater biega po dżunglach i górach, nieustannie ostrzeliwany przez Tych Złych i naturalnie nieśmiertelny niczym James Bond. Ano, w tym problem, że u typowych Bondów wszystko to jest polane sosem żartobliwym i wiemy, że 007 żyje, bo taka to konwencja opowieści. Tu jest niby serio i heros powinien polec w połowie książki. No i tyle bez spojlerowania można napisać. Ze spojlerowaniem - jeszcze to wszystko mniej sensowne. Podobne opowieści pisał McLean, ale on to robił DOBRZE i ze smakiem, a radość czerpało się już z samej lektury, smakując co niektóre zdania, wzięte z dowcipnego opisu. Tu tego nie ma. Proza na poziomie wypracowania gimnazjalisty - cóż, scenariusz do filmu nie wymaga kunsztu literackiego i to niestety widać. Przeczytać można, ale kupować to ja bym nie kupił.