Jako że przedwczoraj wieczorem miałam dość podły nastrój i nic go nie poprawiało - ani sprzątanie (w sumie chyba byłam głupia myśląc, że akurat ta czynność go poprawi xD), ani smętne piosenki, ani odcinek serialu, zdecydowałam się sięgnąć po książkę. Było już jakoś po pierwszej w nocy, więc chciałam przeczytać jakąś krótką i pocieszającą. Przeglądając moje książki wpadła mi w oko pewna o różowej okładce i tytule "Życie na drzwiach lodówki" – krótka, ale tematycznie nieco cięższa lektura. Mimo wszystko jednak postanowiłam po nią sięgnąć, zakopałam się pod kołdrą i zaczęłam czytać...

A niecałe 40 minut później skończyłam, cała zapłakana. Chyba więc rzeczywiście nie spełniła drugiego wymogu xD

Ale pierwszy jak najbardziej – książka jest króka, bo pomimo że ma 232 strony, tylko kilka z nich jest w całości zapisanych. Z reguły na każdej jest po prostu po kilka zdań, słów, gdyż powieść ma specyficzną formę – są to notatki przyczepiane na lodówce. Zwykłe karteczki, na których piszemy drugiej osobie, gdzie jesteśmy, co ma zrobić, co kupić, o czym pamiętać. A w tej powieści mają one za zadanie przekazywać także te poważniejsze informacje.

Bo sytuacja bohaterek powieści nie przedstawia się najlepiej. Claire to piętnastolatka, mająca na głowie problemy, jakie spotykają chyba każdą nastolatkę – ze szkołą, chłopakiem, wyglądem, a jakby tego było mało, jej rodzice są rozwiedzeni, a zapracowana matka nie ma dla niej w ogóle czasu. Stale się rozmijają, a ich komunikacja składa się z niezbyt częstych wieczornych spotkań i ze wspomnianych już przeze mnie lodówkowych karteczek. Nagle jednak obie bohaterki uderza znienacka zła wiadomość – matka Claire wyczuwa guzek w piersi, a diagnoza lekarza jest jednoznaczna – to rak piersi. W obliczu choroby obie zaczynają zdawać sobie sprawę z mijającego nieubłaganie czasu, muszą także nauczyć się siebie na nowo, poświęcić sobie więcej czasu i zmierzyć z tym, co je czeka...

Mimo że pomysł na powieść w notatkach jest naprawdę fajny i świeży, to jednak może niekoniecznie do tej historii. Brakowało mi tutaj opisów rozmów matki z córką, zwłaszcza w obliczu poważnej choroby. Trochę wydarzeń z fabuły też nam umyka przez to, że możemy się zapoznać tylko i wyłącznie z notatkami.

Z drugiej strony, zabieg z notatkami miał nam pokazać to, w jakim kierunku obecnie wszystko zmierza. Praca, pogoń za pieniędzmi, brak czasu dla siebie nawzajem – przyczyniają się do tego, że relacje międzyludzkie się spłycają, w wielu rodzinach brakuje rozmów, a w konsekwencji bliskie sobie osoby tak naprawdę nie znają się zbyt dobrze. I mimo że czułam uczucie łączące matkę i córkę, ich miłość, to jednak łatwo było zauważyć, że mogły się bardziej postarać we wzajemnych relacjach i niejednokrotnie ukazywały swój egoizm.

Poza tym kto w obecnych czasach, a zwłaszcza samotna matka będąca lekarzem, nie posiada telefonu komórkowego? Ale to tak na uboczu dyskusji :P

Po moich wynurzeniach można więc myśleć, że powieść mi się nie spodobała, a jest jednak inaczej. Mimo że fabularnie książka ma według mnie kilka wad, a bohaterki trochę mnie irytowały, to jednak uważam, że warto ją przeczytać ze względu na przesłanie, które ze sobą niesie. „Życie na drzwiach lodówki” zwraca bowiem uwagę na to, że obecnie wszyscy pędzimy, z własnego wyboru nie mamy dla siebie czasu... a może stać się tak, że zabraknie nam go wbrew naszej woli. Myślę też, że książka ta jest dobrą lekturą dla każdej matki i córki. Jej przeczytanie zajmie mniej niż godzinę, a treść może zmienić spojrzenie na życie. A dla wszystkich osób, które lubią wzruszyć się podczas czytania – jestem pewna, że koniec Was nie zawiedzie, bo ja uroniłam na nim trochę łez i mimo że książka raczej mnie nie pocieszyła, to nie żałuję, że przedwczoraj w nocy sięgnęłam właśnie po nią. Warto było.

Jako że przedwczoraj wieczorem miałam dość podły nastrój i nic go nie poprawiało - ani sprzątanie (w sumie chyba byłam głupia myśląc, że akurat ta czynność go poprawi xD), ani smętne piosenki, ani odcinek serialu, zdecydowałam się sięgnąć po książkę. Było już jakoś po pierwszej w nocy, więc chciałam przeczytać jakąś krótką i pocieszającą. Przeglądając moje książki wpadła mi...