Czasami bywa tak, że przypadkowa zamiana walizek prowadzi do sytuacji zabawnych albo nieprzewidzianego zwrotu akcji. Ale kiedy Natalia po przyjeździe do babci na wieś odkrywa, że jej bagaż zabrał tata, a ona została z jego rzeczami, jest zrozpaczona. Bo oznacza to utratę ulubionych zabawek i gadżetów oraz skazuje ją na wielodniową nudę. Dziewczynka z miasta, która nie wyobraża sobie życia bez telewizora i komputerów, będzie musiała znaleźć sposób, by na wsi w domu z babcią nie nudzić się i dobrze się bawić. Ale na razie wszystko idzie nie tak. Przyjdzie jednak taka chwila, że Natalia będzie musiała zmienić zdanie…

Najpierw jednak chciałaby zaprzyjaźnić się z babcinym kotem, Blekotem, który z jakiegoś powodu za nią nie przepada. I musi oswoić z myślą, że cywilizacja została daleko. Przewodnikiem w tym niedzisiejszym świecie będzie babcia, czyli wiedźma (bo posiada sporą i przydatną wiedzę). To ona uczy dziewczynkę różnych ciekawych i przydatnych rzeczy, przyrządza pyszne posiłki i cieszy się z wspólnie spędzanego czasu. Płynie stąd wniosek, że od starszego pokolenia można się jeszcze wiele nauczyć, a przede wszystkim należałoby je docenić.

Pewnego dnia babcia zabiera Natalię na strych, gdzie, oprócz starych kapeluszy i zdjęć, znajduje fragment szkła z witrażowej lampy i wręcza go dziewczynce. Kiedy mama Natalii była w jej wieku, nazywała go magiczną lampką. A dlaczego? Tego dziewczynka dowie się, gdy spojrzy przez szkiełko. Ten niepozorny przedmiot staje się przepustką do magicznego świata, niewidocznego gołym okiem. Zamiast drzew, łąki i domów Natalia widzi coś zupełnie innego! To nie magia – tak właśnie działa wyobraźnia, potężna siła zmieniająca zwykłe rzeczy w magiczne.

I o tym między innymi jest ta książka: o sile fantazji, która pozwala dobrze się bawić nawet bez ulubionych zabawek czy nowoczesnych gadżetów. Warto uświadamiać to współczesnym dzieciom i nawet dorosłym, którzy zapomnieli, jak to jest być dzieckiem i odnajdować w przedmiotach z pozoru zwyczajnych ich niezwykłe właściwości. Buszowanie na strychu pełnym tajemnic i spoglądanie na świat z zupełnie innej perspektywy to fascynujące zajęcie – o nudzie nie ma mowy! Tak właśnie funkcjonuje wyobraźnia, wynalazek dziś nieco zapomniany.

Ale nie tylko o tym mówi autorka, bo między wierszami można odszukać kilka innych ważnych zagadnień. Dotyczą one śmierci bliskiej osoby, smutku i żalu, żałoby, z którą tak trudno sobie poradzić. Udało się Joannie Wachowiak niepostrzeżenie wpleść ważne przesłanie w treść opowieści. Z pewnością czytelnicy nie będą mieli problemu z jego odszukaniem i zrozumieniem.

W historii opowiedzianej przez Joannę Wachowiak granica między magią a rzeczywistością się zaciera. Świetnie ujęła to Emilia Dziubak, autorka ilustracji. Mają one lekko spłowiałe, przymglone kolory, zupełnie jak byśmy patrzeli na nie przez zakurzoną szybkę. Można odnieść wrażenie, że Emilia, wymyślając ilustracje, szukała natchnienia, patrząc przez kawałek czarodziejskiego szkła. Książka jest solidnie i ładnie wydana: twarda oprawa, szyta, sztywne grube kartki i duże litery zachęcają do czytania. Bo, jak twierdziła Margaret Mead, amerykańska antropolożka kulturowa, jeśli ma się rozwijać wyobraźnia dziecka, trzeba jej dać czymś się karmić. Nic prostszego, zacznijmy od omawianej książki!

Magdalena Świtała