Z prozą Jolanty Kosowskiej spotkałem się mniej więcej rok temu. Uległem wtedy niewątpliwemu urokowi jej debiutanckiej powieści zatytułowanej „Niepamięć”, a następnie zatopiłem się w niesamowitym klimacie „Déjà vu”. Obie książki pozostały w mojej głowie do dnia dzisiejszego, miało to oczywiście ogromny wpływ na wielką ochotę poznania kolejnej powieści tej autorki. Od pewnego czasu docierały do mnie wieści mówiące o powstawaniu kolejnej książki, a ja od tej chwili zamęczałem autorkę, prosząc o nowe informacje dotyczące daty wydania jej następnego „dziecka”. Wreszcie doczekałem się na swój egzemplarz i mogłem ponownie zagłębić się w świat stworzony na potrzeby powieści zatytułowanej „Niemoralna gra”.

W poprzednich powieściach, ale także w „Niemoralnej grze” doskonale widać, że pisanie dla Jolanty Kosowskiej jest ogromną pasją, przychodzi jej łatwo, a sama autorka wie w jaki sposób zainteresować czytelnika swoją historią. W powieściach tych dostrzec też można, że kolejną pasją, na której autorka opiera pisanie, są podróże. Jolanta Kosowska konstruując swe książki, stara się zarazić czytelnika tym „konikiem” i według mnie całkiem nieźle jej się to udaje. Opisy miejsc, w których pojawiają się bohaterowie powieści są barwne i mocno przemawiają do wyobraźni. Można domniemywać, że autorka odwiedziła każde z opisywanych miejsc, dlatego tak łatwo przychodzi jej ich opisanie. W prawdzie w „Niemoralnej grze” nie dostaniemy barwnych krajobrazów przepięknej Chorwacji, czy nawet tajemniczej Wenecji, ale Saksonia ma także swoje uroki, więc „ujrzane” w powieści miejsca i ich krajobrazy zapraszają oraz kuszą do ich odwiedzenia.

„Niemoralna gra” jest kolejną powieścią Jolanty Kosowskiej, która opowiada o miłości. Jednak w tym przypadku uczucie to zostaje ukazane w zupełnie innym wymiarze. Nazwałbym go miłością z wyrachowania. Oby zrozumieć to stwierdzenie dokładnie, należy zagłębić się w psychikę głównego bohatera książki, Konrada Adamczaka, nauczyciela etyki zawodowej jednej z polskich uczelni medycznych. Konrad jest młodym mężczyzną, który w dzieciństwie został porzucony przez matkę i stał się wychowankiem domu dziecka. System związany z funkcjonowaniem adopcji okaleczył jego duszę, pozbawiając go możliwości znalezienia kochającej rodziny, a co za tym idzie, doświadczenia głębokiego uczucia i bliskości innego człowieka. Dorosły Konrad stale poszukuje tego zagubionego uczucia i nie chcąc być już nigdy więcej porzuconym, wypracowuje sobie strategię myśliwego – kameleona. Upatrując sobie ofiarę – partnerkę, przywdziewa kolejne maski i stara się stworzyć swój wizerunek zgodny z wymogami obranego obiektu zainteresowań. Po czasie ogromnej i obustronnej fascynacji i wielu przejawów gorącego uczucia, znudzony partnerką, porzuca ją i poszukuje kolejnej, dla której przybiera kolejną pozę i cała historia powtarza się od początku. Zatem ogromny strach przed porzuceniem, który jest głęboką skazą na jego sercu, nie pozwala mu na normalne funkcjonowanie w sferze uczuciowej. Życie Konrada zostanie odmienione dzięki jednej rozmowie telefonicznej, która będzie miała ogromny wpływ na jego postępowanie. To wcale nie jest tak, że Konrad jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stanie się innym człowiekiem, na odmianę tą złoży się wiele różnych czynników, związanych oczywiście ze wspomnianą rozmową telefoniczną, ale także postępowaniem przyjaciół Konrada i innych bohaterów powieści.

W „Niemoralnej grze” otrzymałem od Jolanty Kosowskiej prostą historię, która wydawać by się mogło, może przydarzyć się każdemu z nas. Głębsza analiza prowadzi jednak do wniosków, że opowieść ta wcale nie jest taka banalna. Nie można bowiem nazwać banałem poznawania tajemnic ludzkiej psychiki, dostrzegania myśli człowieka, które prowadzą go do powtórnych narodzin. Skłaniam się do stwierdzenia, że dzięki wydarzeniom opisanym przez Jolantę Kosowską, mogłem obserwować ludzką metamorfozę i być świadkiem ogromnej przemiany i wejścia w inny, bardziej dojrzały wymiar dorosłości. Historia ta ukazała jaki wpływ na postępowanie człowieka, ma działanie jego bliskich, czy przyjaciół. Zrozumiałem, że nie wolno nigdy nikogo skreślać, że trzeba o niego walczyć i pomimo odtrącania, starać się cały czas podawać pomocną dłoń.
Dokonywanie tych obserwacji ułatwia charakterystyczny i rozpoznawalny styl, którego pisarka używa podczas swej pracy. Język, którym się posługuje jest łatwo przyswajalny co oczywiście ma ogromny wpływ na odbiór powieści i lekkość z jaką przychodzi jej czytanie. Wielką zaletą Jolanty Kosowskiej są wspomniane już wcześniej plastyczne opisy miejsc przedstawianych w fabule, które stają się niewątpliwym kąskiem dla spragnionego pozytywnych wrażeń czytelnika. Przyznać należy także, że autorce łatwo przychodzi poruszanie się w sferze psychicznej stworzonych bohaterów, ich portrety są wyraziste a postacie te wywierają duży wpływ na emocje, którym poddawany jest czytelnik.
Choć wcześniejsze powieści Jolanty Kosowskiej podobały mi się bardziej, „Niemoralnej gry” nigdy nie uznałbym za słabą książkę. To dobra powieść, w której zabrakło pewnego magicznego klimatu, do którego wzdychałem choćby w mej ulubionej „Niepamięci”. Nie zgromadziło się w niej może aż tyle ciepłych emocji, którymi przesycone były poprzednie powieści?
Oczywiście zachęcam do lektury tej książki i poznania pozostałych powieści. Sprawi ona zapewne to, że autorce przybędzie kolejnych fanów, którzy, tak jak i ja, będą niecierpliwie wyczekiwać na kolejne historie stworzone przez Jolantę Kosowską.
Podobno znowu jest już na co czekać… Zatem do zobaczenia…

Z prozą Jolanty Kosowskiej spotkałem się mniej więcej rok temu. Uległem wtedy niewątpliwemu urokowi jej debiutanckiej powieści zatytułowanej „Niepamięć”, a następnie zatopiłem się w niesamowitym klimacie „Déjà vu”. Obie książki pozostały w mojej głowie do dnia dzisiejszego, miało to oczywiście ogromny wpływ na wielką ochotę poznania kolejnej powieści tej autorki. Od pewnego...