Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nikt nie zna jej historii. Nareszcie jest anonimowa. Emily zrobiła to. Uciekła. Porzuciła swoje życie. „Nie spodziewałam się, że to takie łatwe opuścić własne życie i zacząć nowe.” Trzeba trochę pieniędzy i silnej woli, by nie myśleć o tych, których się zostawia. Zrobiła to, myśląc, że tak będzie najlepiej dla wszystkich: męża Bena, Charliego, rodziców. W tego typu książkach sprawdza się nielinearne przedstawianie zdarzeń, co potęguje ciekawość czytelnika. Z jednej strony mamy teraźniejszą próbę odnalezienia się w nowym miejscu przez Emily (narracja pierwszoosobowa),za chwilę zaś ukazanie zdarzeń z jej przeszłości, relacji z mężem, siostrą-bliźniaczką z problemami. „Nie wiem, co robić. Chcę tylko, żeby wszystko się skończyło.” Dla bohaterki zaczęcie od nowa wydawałoby się „niedorzecznie proste”, ale w bolesny sposób dopadają ją wspomnienia o porzuconej rodzinie i wyrzuty sumienia. Co się stało? Jaką tajemnicę skrywa Emily? Czy uda jej się zapomnieć, odciąć od przeszłości, bo „co chwila wraca myśl, że dokładnie rok temu było wciąż jeszcze przedtem.” Tragizm ucieczki doprowadza do pewnych dramatycznych, zaskakujących zdarzeń, do ujawnienia sekretów, bolesnych emocji, rozpaczy, winy, wściekłości. Na końcu tej czytelniczej drogi dowiemy się, co było katalizatorem wydarzeń, czym był jeden krok za daleko. Po zakończeniu książki długo nie można otrząsnąć się ze wszystkich targających nami emocji, oderwać się od wydarzeń w niej przedstawionych. Ocena bohaterów nie jest jednoznaczna i łatwa. Pisarka skutecznie zaskakuje czytelnika: co do motywów, tożsamości pewnej postaci i zakończenia. „O krok za daleko” polecam sympatykom emocjonujących i nieprzewidywalnych lektur. „W moim sercu nie ma miejsca na nic, oprócz ciszy.”