Blurb trochę mylący.Owszem wyprodukowano sztuczną krew,ale nigdzie nie znalazłam informacji,że było to w japońskim laboratorium(może zbyt nieuważnie czytałam)...Owszem,wampiryzm uznany jest za jednostkę chorobową(mieszkańcy miasteczka twierdzą że wampir,to ktoś kto złapał wirusa ),natomiast jeśli chodzi o konkretne zapatrywania na wampiryzm przywódców religijnych i politycznych-książka o tym milczy...Ot,uznawani są za nieco odmiennych ,ale jednak obywateli...
Sookie Stachouse jest kimś w rodzaju telepatki.Słyszy myśli otaczających ją ludzi,co ma dość niekomfortowy wpływ na jej życie.Z tego powodu nie potrafiła dokończyć studiów,dlatego nie umawia się z mężczyznami,wreszcie z tego powodu wykonuje dość podrzędny zawód kelnerki.Pewnego dnia ratuje nowo poznanego wampira przed wykrwawieniem,a wampir ów staje się jej przyjacielem i wreszcie chłopakiem.Przy Billu Sookie wypoczywa,nie słyszy jego myśli,więc może być przy nim sobą...
W rodzinnym miasteczku Sookie dochodzi do kilku morderstw,ich ofiara padają kelnerki,które miały związek z wampirami.Sookie jest w niebezpieczeństwie...
Pewnie większości znana jest ta książka,która już parę lat temu pokazała się na polskim rynku.Jakoś nie przekonał mnie blurb,czy opinie o tej książce.Pewnie do dziś bym jej nie przeczytała,gdyby nie fakt,że mi ja polecono...
Cóż,dla mnie to trochę niewypał.Może inaczej bym książkę oceniła,gdyby to było moje pierwsze spotkanie z wampirami i utalentowaną psychicznie bohaterką...niestety,dla mnie ta książka to porażka.Może i rokuje jakieś nadzieje,ale sama bohaterka rozczarowuje.Żadna z niej piękność,inteligencją nie powala,kojarzy dość nieudolnie.Zresztą i za mieszkańców miasteczka uważana jest za słodką idiotkę(nie całkiem bezpodstawnie).Z kolei wampir Bill wydaje się dość miągwowaty(stosując język znanej polskiej autorki),w sumie jest dość bezbarwny,ani specjalnie przystojny,ani obyty,ani wpływowy...W dodatku się jarzy(Boże kochany kolejny Edzio,tyle,że nie błyszczy się w słońcu,jedynie skóra mu się mieni)...Tak się modliłam żeby tylko autorka nie dołożyła jakiegoś wilkołaka...No i uwaga-mamy zmiennokształtnego,którego ulubioną zwierzęcą postacią jest owczarek colllie (za co...)
Książka jest totalnie odmóżdżająca.Nie ma co w niej szukać głębszego przesłania,nie ma sensu doszukiwać się tożsamości mordercy,wszystko samo się wyjaśni w odpowiednim czasie(choć pewne przesłanki do odgadnięcia tożsamości istnieją)...Na szczęście można się trochę przy tej książce pośmiać.Mnie rozbawiła postać wampira Bubby,który to jest przygłupim Elvisem(chemia za życia zżarła mu mózg,więc jako wampir niestety nie powala inteligencją,zresztą jego ulubionymi dawcami krwi są koty).
Język książki jest infantylny,aż do znudzenia powtarzane są wywody bohaterki,która wylicza jak to wstała,umyła zęby,związała włosy,ogoliła nogi i pachy;bądź opowiada w jakiej kolejności rozbierała się przed spaniem... masakra,to mało powiedziane.A jej chwilami"głębokie " przemyślenia w rodzaju „Odkąd spotkałam Billa, nie czułam zbytniej potrzeby głębokich przemyśleń"-zgroza...Albo budująca rozmowa-Bill-"muszę koniecznie znowu znaleźć się w tobie" i ociekająca inteligencją odpowiedź Sookie-"Ale co masz na myśli?..."
Przedstawiony świat jest po prostu straszny.Żadnych perspektyw,żadnej postaci z charakterem.Tak główne jak i poboczne postaci wydaja się kompletnie miałkie i beznadziejne.Książka miała potencjał,ale autorka zupełnie go zmarnowała...Aż się wierzyć nie chce,że na podstawie tej książki powstał serial(nie,nie oglądałam i nie zamierzam)...
Książka ta była dla mie sporym wyzwaniem,na pewno.Przeczytałam ją tylko dlatego,że kompletnie wyłączyłam podczas lektury myślenie...(prawie jak Sookie)

Blurb trochę mylący.Owszem wyprodukowano sztuczną krew,ale nigdzie nie znalazłam informacji,że było to w japońskim laboratorium(może zbyt nieuważnie czytałam)...Owszem,wampiryzm uznany jest za jednostkę chorobową(mieszkańcy miasteczka twierdzą że wampir,to ktoś kto złapał wirusa ),natomiast jeśli chodzi o konkretne zapatrywania na wampiryzm przywódców religijnych i...