Część trzecia, która wszystkich wprawiła w zachwyt, mnie również się podobała, muszę jednak przyznać że brakowało mi tutaj tych emocji, które odczuwałam, czytając "Igrzyska śmierci". Pierwsze 100 stron właściwie przemęczyłam, czytając o warunkach życia w 13-tym dystrykcie, jednak im dłużej czytałam, tym bardziej wydarzenia wciągały mnie, aby w końcu pochłonąć na dobre. O ile w poprzednich częściach trylogii akcja toczyła się na arenie Igrzysk Śmierci, w "Kosogłosie" w końcu dochodzimy do sedna, tzn poznajemy pewne mechanizmy rządzące dystryktami i ich mieszkańcami, jest tutaj także lekko zakamuflowana polityka. Przede wszystkim Suzanne Collins koncentruje się jednak na człowieku jako istocie- co nami kieruje, do czego jesteśmy zdolni, w pewien sposób też- jak głosi napis na okładce- jest to także "satyra na kulturę celebrytów"- choć taki sposób przedstawienia raczej mnie nie kojarzy się z satyrą. Katniss Everdeen, wcielona w role Kosogłosa, symbolu powstania, wreszcie zaczyna negocjować, zamiast dać się wykorzystywać. Dziewczyna niewątpliwie dojrzała (od czasu kiedy Czytelnik poznaje ją w "Igrzyskach śmierci" i później, we "W pierścieniu ognia") i choć jej psychika jest mocno rozchwiana, ma swoje priorytety, którym pozostaje wierna do końca. Widzi, jak wiele zmienia się dookoła niej- kto jest prawdziwym sprzymierzeńem, a z kim już jest jej nie po drodze. W poprzednich częściach cyklu momentami wydawała mi się nieco bezduszną dziewczyną, okaleczoną psychicznie, jednak dopiero po przeczytaniu "Kosogłosa" mogłam naprawdę poznać i polubić tę bohaterkę. Zakończenie jest pewną niespodzianką, choć już w pewnym momencie wyczułam, że z Coin jest coś nie tak. Wyborem, którego dokonała Katniss, pokazała, co jest naprawdę wazne w zyciu. Żałowałam że tyle osób Autorka uśmierciła- ale w końcu wojna nie wybiera ofiar. Natomiast epilog był niczym balsam dla mojej duszy- pięknie napisany, nie przesłodzony, wzruszający.

Część trzecia, która wszystkich wprawiła w zachwyt, mnie również się podobała, muszę jednak przyznać że brakowało mi tutaj tych emocji, które odczuwałam, czytając "Igrzyska śmierci". Pierwsze 100 stron właściwie przemęczyłam, czytając o warunkach życia w 13-tym dystrykcie, jednak im dłużej czytałam, tym bardziej wydarzenia wciągały mnie, aby w końcu pochłonąć na dobre. O...